Δεν έφυγε από το ακριτικό χωριό του, ωστόσο σ' ολόκληρη τη Θεσπρωτία, αλλά και στην υπόλοιπη Ήπειρο, αλλά και σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας, διασκέδαζε τον κόσμο με την απραδοσική κομπανία του, όπου συμμετείχαν δύο παιδιά του, διαλεχτοί μουσικοί.
Και ως άνθρωπος και ως καλλιτέχνης είχε μια απλότητα και μια αμεσότητα και μια ευθύτητα, που σε ηλέκτριζαν.
Όποιος έχει ακούσει Ηπειρώτικα τραγούδια από το κλαρίνο του Σπύρου Αντωνίου, θα τολμήσουμε να γράψουμε, έστω και αν θεωρηθεί υπερβολικό, αποκτά ολοκληρωμένη αίσθηση περί αυτών.
Και αποτύπωνε στα τραγούδια, που αποδίδει με το κλαρίνο του, το ήθος, που έχει ως πρόσωπο. Και κοντά του τα παιδιά του Βασίλης Αντωνίου στο βιολί και στο τραγούδι και Δημήτρης Αντωνίου στο ντέφι, που έχουν αρκετά χαρίσματα και συνεργάζονταν αρμονικά με τον πατέρα τους.
Ο Σπύρος Αντωνίου, ο αποκαλούμενος και κλαρινίστας της Μουργκάνας, έκανε με την γνησιότητα και την αυθεντικότητά του και την προσήλωση στην παράδοση, που αποτελεί αφετηρία του, τον κόσμο να έρχεται σε κέφι και να γλεντά και να διασκεδάζει με την ψυχή του.
Και ταυτόχρονα έδινε τη δυνατότητα στους ανθρώπους να αντιληφθούν το νόημα των ήχων και των λόγων των δημοτικών τραγουδιών, που οδηγεί σε μια νοσταλγική μετάσταση στο χθες με αναφορά στο μέλλον.
Ο αείμνηστος Σπύρος Αντωνίου άφησε ένα αποτύπωμα ψυχής, όχι μόνο στη Μουργκάνα, αλλά σε όλους όσους τον γνώριζαν και... ευφράνθηκαν μαζί του. Έτσι ευφρόσυνη θα είναι πάντα η θύμησή του.
π. Ηλίας Μάκος
