Στον καθεδρικό ναό Τιράνων, συγκεντρώθηκαν αρκετοί πιστοί. Αλλά και στις Μητροπόλεις Ελμπασάν, Απολλωνίας και Φίερι, Bερατίου, Κορυτσάς και Αργυροκάστρου, μικροί και μεγάλοι έλαβαν τα βάγια από τους Μητροπολίτες (μεταξύ άλλων ο Κορυτσάς Ιωάννης ιερούργησε στον καθεδρικό ναό Κορυτσάς, ο Μητροπολίτης Ελμπασάν Αντώνιος στην ενορία του Aγίου Αθανασίου Ελμπασάν και ο Μητροπολίτης Αμαντίας Ναθαναήλ στο Ναό Αναστάσεως Τιράνων) και από κληρικούς.
Και είπαν προσευχητικά το ολόκαρδο δικό τους «ναι» στο κάλεσμα του Χριστού. Του άνοιξαν την πόρτα της καρδιάς τους, επειδή πιστεύουν ότι έρχεται «εν ονόματι Κυρίου», ότι τον έστειλε ο Θεός Πατέρας Του, για να μας σώσει από τη φθορά και το θάνατο.
Ένωσαν κι αυτοί τη δοξολογία τους , μαζί με τις αγνές φωνές των παιδιών, που τον επευφημούν στα Ιεροσόλυμα. Γιατί Αυτός μας χαρίζει τη μόνη πραγματική ζωή, την αιώνια ζωή.
Και αληθινή ζωή είναι να Τον πιστέψουμε και να Τον νιώσουμε με όλη μας την ύπαρξη ως την αυθεντική πηγή της αναφαίρετης χαράς.
Γι' αυτό να μη Τον θυμόμαστε και να Του λέμε «ευλογημένος ο ερχόμενος» μόνο κατά τις «μπόρες», ενώ στις «λικάδες» της ζωής μας τον «σταυρώνουμε» και τον «πουλάμε».
Στα κηρύγματα επισημάνθηκε ότι το Χριστό τον υποδέχθηκαν σαν επίγειο κοσμικό βασιλιά, αυτοί οι ίδιοι, που σε λίγες ημέρες θα τον καρφώσουν πάνω στο «θρόνο» του Σταυρού.
Από τη μια τον υμνούν με βάγια και από την άλλη θα τον δικάσουν, γιατί θέλησε να τους βγάλει από τους τάφους της απιστίας.
Ο Ιησούς δεν εισέρχεται σαν έφιππος πολεμιστής, αλλά "καθήμενος επί πώλον όνου", για να δείξει, ότι είναι ειρηνικός ηγέτης.
Διακρίνει στα πρόσωπα αυτών, που τον ζητωκραυγάζουν με το "Ωσσανά", το μανιασμένο λαό, που θα ζητήσει μετά από λίγες ημέρες τη θανατική καταδίκη του.
ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ
Το Σάββατο του Λαζάρου ο επίσκοπος Αμαντίας Ναθαναήλ ιερούργησε στο ναό της Ανάστασης στα Τίρανα, πλαισιούμενος από κληρικούς της Αρχιεπισκοπής.
Και με την Ανάσταση του Λαζάρου ανατρέπεται η υλιστική και κοσμική αντίληψη, που είχαν οι Εβραίοι, για τον Μεσσία. Τον περίμεναν σαν επίγειο ηγεμόνα, που θα ανάσταινε τη βασιλεία του Δαβίδ, θα συνέτριβε την ρωμαϊκή κυριαρχία και θα οδηγούσε τον Ιουδαϊκό λαό στην δόξα του κόσμου αυτού. Μια τέτοια προσδοκία ήταν, φυσικά, ολότελα ξένη προς την πραγματική φύση της βασιλείας του Μεσσία-Χριστού.
ΣΑΒΒΑΤΟ ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ
