Όπως αντιμετώπιζαν τις ασθένειες στα ζώα τους, έτσι ασχολούνταν και με τους ανθρώπους, έχοντας, μάλιστα, σε κάποιες περιπτώσεις επιτυχίες, σύμφωνα με όσα έλεγαν οι άνθρωποι τότε.
Ο συνταξιούχος δάσκαλος Παναγιώτης Γεωργίου (Πέντε Εκκλησιές Παραμυθιάς) έχει προσωπική ανάμνηση από πρακτικό γιατρό του χωριού του.
Αναφέρει σχετικά: " Ήταν Καλοκαίρι του 1969 όταν έπεσα από έναν βράχο στα "Δωδόντια" κι έσπασε το δεξί μου χέρι, λίγο πιο πάνω από τον καρπό, στο οποίο στηρίχτηκα για να μην χτυπήσω.
Ποιος θα έφερνε το κόκκαλο στη θέση του; Φυσικά ο μπαρμπα-Ανδρέας, ο οποίος ήταν στο χωράφι του στη Σιοποτίνα, κάτω από το χωριό δίπλα στον Καλαμά. Το απόγευμα, που ήρθε στο χωριό, είπε στη μάνα μου να ετοιμάσει το "γύψο": Ασπράδι από αυγό, σαπούνι, και ούζο. Αυτά, αφού τα "χτύπησε", τα άπλωσε στο μαλλί από αρνί.
Στη συνέχεια, αφού έφερε το κόκκαλο στη θέση του, τύλιξε το χέρι μου με το "γύψο" και για να το σταθεροποιήσει έβαλε μια σανίδα από πάνω και μια από κάτω και με ένα σκοινί τις έδεσε. Μετά από τρεις εβδομάδες έβγαλα το "γύψο" κι όλα καλά.
Πήγα στο νοσοκομείο κι έβγαλα ακτινογραφία για να δω αν έπιασε καλά. Οι γιατροί μού είπαν ότι το κόκκαλο ήταν στην κανονική του θέση. Δεν πίστευαν ότι το γιάτρεψε πρακτικός γιατρός χωρίς ακτινογραφία κλπ.
Το ίδιο διάστημα θυμάμαι ότι είχε σπάσει το πόδι του και το κατσικάκι τής γιαγιάς μου.
Με τον ίδιο τρόπο, με νάρθηκα τις δυο σανίδες, ο μπαρμπα-Ανδρέας το γιάτρεψε κι αυτό".
Αυτά τώρα, με την τόση ιατρική πρόοδο και την ύπαρξη οργανωμένων μονάδων υγείας και ιατρείων, μοιάζουν αστεία, ωστόσο στις δύσκολες και πολύ φτωχές εποχές παλαιότερων δεκαετιών ήταν μια πραγματικότητα.
Βέβαια υπήρχε κίνδυνος να δημιουργηθούν προβλήματα στην υγεία των ανθρώπων από τις παρεμβάσεις των πρακτικών γιατρών, ωστόσο μερικοί τους εμπιστεύονταν, αλλά και οι κοινωνικές συνθήκες ήταν άλλες.
π. Ηλίας Μάκος