ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ: "Ειρήνη και χαρά όταν μας διώκουν και μας υβρίζουν στ' όνομα του Χριστού"
Του π. Ηλία Μάκου
Και πρόσθεσε: "Και θα έλεγα εγώ ακόμη μια πρωτοτυπία, που έχουμε στην εποχή μας, πολλοί να ζουν τελωνικώς και να καυχώνται φαρισαϊκώς. Αυτοί, που έχουν υπερηφάνεια λένε ότι εμείς δεν είμαστε σαν και αυτούς, που είναι ευσεβείς, που πηγαίνουν στην Εκκλησία, εμείς έχουμε ελεύθερο μυαλό, ιδέες πολύ μοντέρνες".
Ακόμη επεσήμανε:«Θα παρακαλέσω να συμφιλιωθούμε με τη μεγάλη αλήθεια ότι "οι πάντες οι θέλοντες ευσεβώς ζειν εν Χριστώ Ιησού διωχθήσονται". Και να μην απορούμε με τις διάφορες διώξεις, που παρακολουθούμε, τις συκοφαντίες, τις ύβρεις. Αυτό μας δίνει μια ενσυναίσθηση και ελευθερία. Αν θέλετε μας καλλιεργεί λίγο πιο βαθιά την ταπεινοφροσύνη. Και την πίστη μας, για να μας αρκεί ο Θεός και μόνο. Όχι λοιπόν ανησυχίες και ταραχές, αλλά ειρήνη και χαρά, όταν αντιμετωπίζουμε δυσκολίες και ποικίλες διώξεις για το όνομα του Χριστού».
Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΦΑΡΙΣΑΪΣΜΟΥ
Στ’ αλήθεια ο λόγος του Μακαριώτατου είναι πάντοτε επίκαιρος και εύστοχος και μας δείχνει το δρόμο του Θεού, απέναντι στο δρόμο του φαρισαϊσμού.Και είναι μια πρόσκληση, πάντοτε, αλλά ιδιαίτερα κατά την περίοδο του Τριωδίου, να βελτιωθεί η ζωή μας μας ποιοτικά, έστω και αν υποφέρουμε και δοκιμαζόμαστε και καταδιωκόμαστε για το όνομα του Χριστού.
Κάτι που αποτελεί και τον κεντρικό πυρήνα του ιεραποστολικού αγώνα του Αρχιεπισκόπου Αναστασίου.Και να αποκτήσει ωραία γνωρίσματα. Τη συναίσθηση της παρουσίας του Θεού, τη βαθιά ευλάβεια και τη μετάνοια.
Δεν είναι τυχαίο, που στην αρχή του Τριωδίου η Εκκλησία μάς θέτει υπ’ όψιν τους δύο εκείνους τύπους των ανθρώπων, το Φαρισαίο και τον Τελώνη, που πήγαν στο ναό να προσευχηθούν.
Δύο άνθρωποι διαφορετικοί μεταξύ τους κατά τη στάση και το περιεχόμενο της προσευχής τους, κατά τα λόγια και τους τρόπους τους, κατά το φρόνημα και τη συνείδησή τους.Ο ένας βγήκε ζημιωμένος. Εκείνος ακριβώς, που νόμιζε πως είχε μονοπώλιο την ευσέβεια και την αρετή.Ο άλλος κέρδισε από την προσευχή ότι ποθούσε η ψυχή του, τη συγχὠρηση για ό,τι είχε κάνει, γιατί είχε πολύ πονέσει, γι’ αυτό και βασίζονταν μόνο στη φιλανθρωπία του Θεού.
Ακούει και τους αμαρτωλούς ο Κύριος. Ναι, τους ακούει, τότε, που του Ζητούν με πόνο να τους απαλλάξει από την αμαρτία. Τους χαρίζει την αληθινή χαρά.
"ΝΑ ΚΟΙΤΑΜΕ ΤΙΣ ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΚΡΙΝΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ"
Κηρύττοντας την Κυριακή του Τελώνου και Φαρισαίου στο ναό του αγίου Γεωργίου Φίερι ο Μητροπολίτης Νικόλαος τόνισε ότι "δύο πράγματα απαιτούνται από εμάς: Να κοιτάμε τις αμαρτίες μας και να μην κρίνουμε τους άλλους!".
Και πρόσθεσε: "Η κρίση του Θεού δεν είναι σαν την ανθρώπινη κρίση. Αν κοιτάξουμε προσεκτικά γιατί ο Θεός σώζει τον Τελώνη και όχι τον Φαρισαίο, θα δούμε τι κρύβεται πίσω από τον Φαρισαίο και τι κρύβεται πίσω από τον Τελώνη. Αν ο Θεός ερχόταν σήμερα θα μας εξέπληττε όλους, Ίσως μέσα στον καθένα μας να κρύβεται ένας Φαρισαίος. Και πρέπει να κοιτάξουμε αυτό το πράγμα, πρέπει να κοιτάξουμε πολύ προσεκτικά μήπως είμαστε σαν τους Φαρισαίους. Ίσως εμείς, που πηγαίνουμε στην εκκλησία συνεχώς, που προσευχόμαστε συνεχώς, που κάνουμε και φιλανθρωπίες, είμαστε σαν τον Φαρισαίο. Και τελικά δεν μας δικαιώνει ο Θεός καθόλου, γιατί κρίνουμε τους άλλους, επειδή προσποιούμαστε και θεωρούμε τους εαυτούς μας δίκαιους".
Και κατέληξε: "Ο Τελώνης κοιτούσε μόνο τις δικές του αμαρτίες και όχι τις αμαρτίες των άλλων. Και είπε μόνο: «Κύριε ελέησον με, τον αμαρτωλό». Μόνο αυτά τα λόγια είπε και δεν κοίταξε τους άλλους. Δεν κοίταξε τον Φαρισαίο και δεν κοίταξε εκείνους που ίσως ήταν πιο αμαρτωλοί από αυτόν. Και γι' αυτό ακριβώς δικαιώθηκε από τον Θεό. Και αυτά τα δύο απαιτούνται από όλους μας, να κοιτάμε τις δικές μας αδυναμίες και αμαρτίες και να μην κρίνουμε τους άλλους. Αν κοιτάξουμε τις δικές μας αμαρτίες θα είμαστε φιλεύσπλαχνοι με τους άλλους ανθρώπους Το τι θα κάνει ο Θεός με τους άλλους είναι δικό τους θέμα".
ΟΧΙ ΕΠΑΡΣΗ
Σαφές το μήνυμα. Χωρίς ταπείνωση και συντριβή είναι αδύνατο να λυτρωθούμε. Η συναίσθηση της αμαρτωλότητας οδηγεί στη συντριβή και στη μετάνοια.
Και τα συναισθήματα, που συγκλονίζουν την καρδιά μας, πρέπει να τα εκφράζουμε, ακόμη και με το χτύπημα του στήθους, όπως ο Τελώνης της ευαγγελικής παραβολής.
Το στήθος εμπερικλείει την καρδιά. Και αν η καρδιά είναι καθαρή, γίνεται ο χώρος και ο τόπος όπου φωλιάζει και αναπαύεται η χάρη του Θεού. Αν η καρδιά κυριαρχείται από πάθη, γίνεται κατασκότεινη.
Η γνώση της εσωτερικής μας διάστασης, που οδηγούν στο "Θεέ μου σπλαχνίσου με και συγχώρεσέ με, διώχνει την έπαρση και την ηθική αυτάρκεια, που αποτελούν τη μεγαλύτερη απειλή της πνευματικής ζωής.