Θρήνος στη Θεσπρωτία για τον χαμό του μικρού Εμμανουήλ. Ένα χαριτωμένο παιδάκι, που πάλεψε ηρωικά, ναι ηρωικά, με την ανίατη ασθένεια. Και μπορεί να νικήθηκε από το θάνατο, αλλά, τελικά, νίκησε, γιατί παραμένει στολίδι και θησαυρός στην καρδιά των πονεμένων και απαρηγόρητων γονιών του, που ήταν συνεχώς στο πλευρό του και του έδιναν μέχρι την τελευταία στιγμή την αστείρευτη αγάπη τους, αλλά και στις καρδιές όλων.
Αδυνατείς σε τέτοιες στιγμές να σκέπτεσαι, δεν μπορείς να μιλήσεις, βουβαίνεσαι. Άνθρωπος είσαι και σχίζονται τα σωθικά σου.
Είναι και για σένα, ας μην είσαι ο γονιός του, δοκιμασία, αβάσταχτη δοκιμασία, είναι και για σένα πόνος, οξύς πόνος, να βλέπεις να χάνεται για πάντα από τη ζωή ένα αγγελάκι, ένα παιδάκι, που δεν πρόλαβε να ανοίξει τα φτερά του και να τη χαρεί τη ζωή.
Όμως ας τον κάνουμε τον Εμμανουήλ εικόνα στο μυαλό μας και ας διδαχθούμε, ναι ας διδαχθούμε, από το παιδάκι αυτό, που εξαντλημένο από τις χημειοθεραπείες και κατατρυπημένο το σωματάκι του από τις ενέσεις, υπερβαίνει τη μυρωδιά του θανάτου, και χαρίζει το φως και την αγάπη της ψυχούλας του στα παιδάκια, που νοσηλεύονται δίπλα του.
Και τώρα από τον ουρανό, αυτό το παιδάκι, αυτό το καθαρό και αμόλυντο πλάσμα, μας στέλνει ανάσες ζωής. Και μας κάνει να καταλάβουμε ότι μέσα στο σκοτάδι της λύπης, είναι παρών και όχι απών, αφού οι γλυκιές και τρυφερές αναμνήσεις γι' αυτόν δεν έσβησαν, δεν νέκρωσαν, αλλά ρίζωσαν στη γη.
Ο μικρούλης, που πέρασε την βάσανο της αρρώστιας και λύγισαν τα όνειρά του, και έκανε τους τους πάντες να να ριγήσουν από το φευγιό του, είναι πλέον στα χέρια του Θεού λεύτερος από τα δεσμά της φθοράς.
Τα λουλούδια των συναισθημάτων μας τα αποθέτουμε μπροστά στους γονείς του μικρούλη, που σπαράζουν, με την πεποίθηση ότι και αν τον έχασαν, δεν τον έχασαν, γιατί θα μείνει παντοτινό κομμάτι της ζωής και της συνείδησής τους, των αισθήσεων και των αισθημάτων τους, ένα με αυτούς.
Μικρέ Εμμανουήλ.
Αυτό, που μπορούμε να κάνουμε για σένα θα το κάνουμε. Θα προσευχόμαστε να είναι αναπαυμένη και γαληνεμένη η ψυχούλα σου, μακριά από τη θύελλα που διάβηκε από πάνω σου. Και θα σε θυμόμαστε σαν άστρο φωτεινό.
π. Ηλίας Μάκος