Στην περιοχή του Ελμπασάν, αλλά και σε άλλες περιοχές της χώρας, σε απομακρυσμένα χωριά, φτωχές οικογένειες, που επιβιώνουν κάτω από δύσκολες συνθήκες και σε στερημένα σπιτικά, η Ορθόδοξη Εκκλησία της Αλβανίας, δεν τους αφήνει χωρίς αγάπη και τους ενισχύει, ειδικά τις ημέρες των εορτών, διανέμοντας τρόφιμα, καθώς και με άλλους τρόπους.
Οι οικογένειες καταχάρηκαν και κυρίως τα μικρά παιδιά από τα πράγματα, που τους πήγαν Ορθόδοξοι νέοι, αλλά και ιερείς.
Όχι μόνο από την προσφορά των τροφίμων, αλλά από το γεγονός ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία τους σκέπτεται και δεν τους αφήνει μονάχους.
Αυτή είναι η τέχνη της αγάπης, που την εξασκούν άριστα ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος και οι συνεργάτες του.
Να αγαπάς χωρίς εξαιρέσεις, ό,τι και αν είναι, όποιος και αν είναι ο άλλος.
Μια τέτοια στάση υποδοχής και συνάντησης, που ασκείται μέσα στα πλαίσια του Ορθόδοξου ποιμαντικού έργου, μπορεί να αποκληθεί και να αποδειχθεί στάση φιλοξενίας και συνάντησης, στο μέτρο, που η φιλοξενία και η συνάντηση αποτελούν την ουσία του ανατολικού χριστιανικού τρόπου σκέψης και ζωής.
Η πρόσληψη των προσφερόμενων με χαρά από τους φτωχούς και κυρίως ο ενθουσιασμός της ψυχής τους, δείχνει την ηθική χρησιμότητα της πράξης.
Δέχθηκαν με ικανοποίηση την παρουσία του π. Πέτρου Χαλίλι ανάμεσά τους. Και αυτό είναι μια μαρτυρία ότι η Εκκλησία υπάρχει στον κόσμο όχι για να αρνείται και να απορρίπτει τα άτομα, αλλά για να προσφέρει την ελπίδα...
Η Εκκλησία υπάρχει στον κόσμο για να νοηματοδοτεί την ανθρώπινη ζωή, να βοηθά και να κάνει πραγματικότητα το όραμα της αλληλεγγύης.
Η αγάπη φαίνεται, ειδικά στις ημέρες μας, πως είναι κατόρθωμα, δηλαδή μια ενέργεια καρδιάς καθόλου φυσική και αυτονόητη.
Για την Ορθόδοξη Εκκλησία της Αλβανίας και για τον Αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο προσωπικά, δεν κατορθώνεται άπαξ δια παντός, μόνο μια φορά, αλλά είναι καθημερινή πρακτική και γιατί όχι και καθημερινή πνευματική άσκηση. Δεν έχει πρώτη και τελευταία φορά, αλλά το έργο συνεχίζεται ατελείωτα.
Περιλαμβάνει εμπειρίες και ενεργήματα, που αποκαλύπτουν ότι μπορούμε να αγαπάμε υποδεχόμενοι και να υποδεχόμαστε με αγάπη ο ένας τον άλλον, τον ξένο και αποξενωμένο συνάνθρωπό μας.
Έτσι μέσα από την υποδοχή, κάνουμε στην ουσία αποδοχή του ίδιου του εαυτού μας...
