Τα παλιά εκείνα χρόνια στα χωριά. Τα δύσκολα, αλλά και τόσο όμορφα. Τα στερημένα, μα τόσο αγνά.
Σημαίνοντα πρόσωπα στο χωριό: Ο πρόεδρος, ο δάσκαλος, ο παπάς, ο χωροφύλακας...
Μια αλλοτινή γεύση... Τόσο μακρινή, αλλά και τόσο νοσταλγική, ειδικά για τους μεγαλύτερους σε ηλικία.
Ειδικά σήμερα, που η κοινωνική συνοχή πάει να χαθεί, τι λέμε, χάθηκε, και ο ατομισμός είναι στο φουλ.
Οι καταστάσεις τότε έτρεφαν το όνειρο και την ελπίδα, οι καταστάσεις σήμερα σκοτώνουν το όνειρο και την ελπίδα.
Η. Μ.