500 χρόνια από την κοίμηση της Αγίας Αγγελίνας Αριανίτη-Κομνηνής (Από τη romfea.gr)

agia agelina 3
Γράφει ο π. Ηλίας Μάκος στην Romfea.gr
Πηγή: romfea.gr

Τιμήθηκαν στην Αλβανία, στις 30 Ιουλίου 2020, τα 500 χρόνια από την κοίμηση της αγίας Αγγελλίνας (1440-1520), που ήταν κόρη του άρχοντα Γεωργίου Αριανίτη-Κομνηνού, ο οποίος επαναστάτησε στις αρχές του 15ου αιώνα εναντίον των Τούρκων και η αδελφή της ήταν σύζυγος του ήρωα Γεώργιου Καστριώτη.
Στην Αυλώνα έγινε πνευματικό μνημόσυνο από το Εθνικό Πολιτιστικό Ίδρυμα "Nermin Vlora Falaschi" και τον Δήμο Αυλώνας, με την υποστήριξη της Νομαρχίας Ελμπασάν και του Δήμου Λιμπράντζ.
Την Ορθόδοξη Εκκλησία εκπροσώπησε ο Μητροπολίτης Ελμπασάν Αντώνιος, που απηύθυνε και χαιρετισμό τονίζοντας το χριστιανικό βίο της, που την έκανε να ακτινοβολεί φως Θεού.

Ακόμη χαιρετισμούς απηύθυναν ο Νομάρχης Ελμπασάν Μαξίμ Μαλάγι (Maksim Malaj), ο δήμαρχος Αυλώνας Ντριτάν Λέλι (Dritan Leli )και η συγγραφέας του βιβλίου για την αγία Ζενέπε Λούκα (Zenepe Luka).
Μίλησαν καθηγητές για τη χαριτωμένη ζωή της αγίας, αλλά και για το Μοναστήρι, που ίδρυσε στο Κρουσεδόλ της Βόρειας Σερβίας.
Τέλος αφέθηκαν λουλούδια στην προτομή του πατέρα της στο κέντρο του Λιμπράντζ.
Η αγία Αγγελίνα ανατράφηκε χριστιανικά από την οικογένειά της και έτσι η ψυχή της γέμισε από αρετές.
Το 1461 παντρεύτηκε στη Σκόδρα τον Στέφανο, ο οποίος ήταν τυφλός, γιος του Δεσπότη της Σερβίας Γεωργίου Μπράνκοβιτς, που καταδιωκόμενος από τους Τούρκους είχε καταφύγει εκεί.
Απέκτησε τρία παιδιά μαζί του και μετά το θάνατο του άνδρα της το 1741 εγκαταστάθηκε στο Κρουσεδόλ της Βόρειας Σερβίας, έχτισε Μονή και έγινε μοναχή, φροντίζοντας με πολύ στοργή τους φτωχούς, γι' αυτό και ονομάστηκε "Μητέρα Αγγελίνα".
Στο Μοναστήρι αυτό φυλάσσονταν τα λείψανά της, μετά την κοίμησή της. Το 1716 οι Τούρκοι έκαψαν το μοναστήρι και το μετέτρεψαν σε ερείπια.
Οι μοναχές, με κίνδυνο της ζωής τους, έσωσαν ένα μέρος των χειλέων της αγίας Αγγελίανας, το αριστερό χέρι της, το οποίο και τώρα φιλοξενείται στο ανακαινισμένο ναό του Μοναστηριού της.
Η αγία Αγγελίνα θεωρούσε το παν για τη ζωή της το Χριστό, ήταν η χαρά και η αγάπη της. Σ' αυτόν αναζήτησε με πόθο και βρήκε το κάτι βαθύτερο, που ήθελε για τον εαυτό της.
Και μας δίνει την αφορμή 500 χρόνια μετά την κοίμησή της, να τον αναζητήσουμε και μεις. Ο Χριστός υπάρχει και σήμερα, θα υπάρχει και πάντοτε. Ζει στον κόσμο μέσω της Εκκλησίας Του.
Περπατάει στους δρόμους μας. Μας γνωρίζει. Μας καλεί με διάφορους τρόπους να τον γνωρίσουμε κι εμείς.
Να τον υποδεχθούμε στην ψυχή μας. Πίστη χρειάζεται.
agia agelina 1