Τα παλιά χρόνια στη Θεσπρωτία, τότε που η επικοινωνία ήταν πολύ δύσκολη, σπουδαίο ρόλο έπαιξαν οι ταχυδρόμοι.
Σφύριζαν με την τσαμπούνα τους, όταν επισκέπτονταν μία ή δύο φορές την εβδομάδα τα χωριά, αρχικά με τα πόδια, βαδίζοντας πολλά χιλιόμετρα είτε με κρύο και βροχή και χιόνια, είτε με λιοπύρι, ύστερα με μουλάρια και άλογα και γαϊδούρια και πολύ αργότερα με ποδήλατα και μηχανάκια και αυτοκίνητα.
Έτρεχαν οι κάτοικοι στην πλατεία ή στο καφενείο.
Ήταν έτοιμο ένα τραπεζάκι με μία μόνο καρέκλα απέναντι από τους κατοίκους του χωριού, όπου καθόταν ο ταχυδρόμος.
Και αφού έβγαζε το δέμα με τα γράμματα, φώναζε τα ονόματα με καθαρή και δυνατή φωνή.
Κάποιοι ταχυδρόμοι πήγαιναν και από σπίτι σε σπίτι και από στάνη σε στάνη.
Δεν ήταν καθόλου εύκολο να φτάσουν με τα πόδια στα απομακρυσμένα χωριά της Μουργκάνας ή του Σουλίου.
Αν και αντιμέτωποι με ταλαιπωρίες και κινδύνους, σε δύσβατους και κακοτράχαλους και λασπωμένους το χειμώνα δρόμους, με τα μαντρόσκυλα να τους επιτίθενται, αυτοί έκαναν με ευσυνειδησία το καθήκον τους.
Δεν ήταν λίγες οι φορές, που δένονταν συναισθηματικά με τις οικογένειες και συμμετείχαν τόσο στις χαρές, όσο και στις λύπες της ζωής.