Κάλαντα Πρωτοχρονιάς είπαν παιδιά στη Θεσπρωτία... Κυρίως στην Ηγουμενίτσα, στις κωμοπόλεις της Παραμυθιάς και των Φιλιατών και σε κάποια χωριά. Σε πολλά χωριά, έρημα το Χειμώνα, δεν υπήρχαν παιδιά για να τα πουν.
Τα πρωτοχρονιάτικα κάλαντα έψαλε στην Ηγουμενίτσα και η φιλαρμονική του δήμου. Τα κάλαντα είναι έθιμο, που διατηρείται αμείωτο. Τα πρωτοχρονιάτικα κάλαντα (Αγίου Βασιλείου – Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά κι αρχή καλός μας χρόνος…), τα τραγούδησαν παιδιά σε σπίτια, καταστήματα, επιχειρήσεις, δημόσιους χώρους στην Ηγουμενίτσα είτα κατά ομάδες είτε μεμονωμένα, από νωρίς το πρωί μέχρι το μεσημέρι.
Τα παιδιά ρωτούσαν: «Να τα πούμε;». και περίμεναν την απάντηση: «Να τα πείτε». Και τελείωναν με την ευχή: "Και του Χρόνου. Χρόνια Πολλά". Μετά ανταμειβόταν με κάποιο χρηματικό ποσό.
Η λέξη κάλαντα προέρχεται από τη λατινική «calenda», που σημαίνει αρχή του μήνα και διαμορφώθηκε από το ελληνικό ρήμα καλώ.
Πιστεύεται ότι η ιστορία τους προχωρεί πολύ βαθιά στο παρελθόν και συνδέεται με την Αρχαία Ελλάδα.
Βρήκαν, μάλιστα, αρχαία γραπτά κομμάτια παρόμοια με τα σημερινά κάλαντα (Ειρεσιώνη στην αρχαιότητα).
Κάλαντα Πρωτοχρονιάς:
Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά, ψηλή μου δεντρολιβανιά
κι αρχή, κι αρχή καλός μας χρόνος,
εκκλησιά, εκκλησιά με τ΄ άγιο θρόνος.
Αρχή που βγήκε ο Χριστός, Άγιος και πνευματικός,
στη γη, στη γη να περπατήσει
και να μας, και να μας καλοκαρδίσει.
Άγιος Βασίλης έρχεται, και δεν μας καταδέχεται
από, από την Καισαρεία, ζησ΄ αρχό, ζήσ’ αρχόντισσα κυρία.
Βαστάει εικόνα και χαρτί,
χαρτί, χαρτί και καλαμάρι, δες και με, δες κι εμέ το παλικάρι.
Σ΄ αυτό το σπίτι που ‘ρθαμε, πέτρα, πέτρα να μη ραγίσει
κι ο νοικοκύρης του σπιτιού, χίλια, χίλια χρόνια να ζήσει.