«Τσουνάμι» αλληλεγγύης της Εκκλησίας της Αλβανίας προς τους σεισμοπαθείς (ΦΩΤΟ)
Γράφει ο π. Ηλίας Μάκος στην Romfea.gr
Δεν είναι μόνο τα τρόφιμα, τα φάρμακα, ο ρουχισμός και οι κουβέρτες και που κατά εκατοντάδες μοιράζονται καθημερινά στους σεισμοπαθείς της Αλβανίας από την Ορθόδοξη Εκκλησία της Αλβανίας.
Δεν είναι μόνο τα χρήματα, που δίνονται. Προσφέρουν μεμονωμένα άτομα και φορείς, και από την Αλβανία και από το εξωτερικό, αλλά και από την Ελλάδα (Μητροπόλεις, δήμοι, σύλλογοι) , ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα της Εκκλησίας και έχοντας εμπιστοσύνη στο πρόσωπο του Αρχιεπισκόπου Αναστασίου και γνωρίζοντας το μέγεθος της στοργής του και οι δομές της τα προωθούν χωρίς καθυστέρηση στους πληγέντες.
Δεν είναι μόνο τα 150 άτομα, που φιλοξενούνται στη Μονή Αγίου Βλασίου και τα 50 άτομα στο ναό του Δυρραχίου, όπως και στη σκήτη «Μυροφόρες». Άλλωστε η Εκκλησία στην Αλβανία δεν έχει απεριόριστες δυνατότητες.
Έχει, όμως, ατέλειωτη στοργή. Είναι κυρίως σημαντικό το γεγονός ότι ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος, κληρικοί, Ορθόδοξοι εργαζόμενοι, φοιτητές της θεολογίας, εθελοντές όλο το 24ωρο είναι στο πλευρό των εχόντων ανάγκη και τους τονώνουν το ηθικό τους.
Τα τρόφιμα ή οτιδήποτε άλλο σε υλική βοήθεια, που χρειάζονται, με τον έναν ή άλλο τρόπο, περισσότερο ή λιγότερο, θα τους δοθούν.
Αυτό, όμως, που κυρίως επιζητούν σ' αυτές τις δύσκολες στιγμές είναι να επουλωθούν οι εσωτερικές πληγές, τα τραύματα της ψυχής. Και τα στελέχη της Εκκλησίας στέκονται δίπλα τους, τους δίνουν θάρρος, τους στηρίζουν ψυχολογικά.
Τους μετριάζουν την πικρή αίσθηση της φυσικής απουσίας των δικών τους ανθρώπων, που έφυγαν ξαφνικά και απρόσμενα από τη ζωή. Τους απαλύνουν τον πόνο από το ισχυρό χτύπημα του σεισμού, που τους έχει αφήσει άστεγους. Και τους δημιουργούν την ελπίδα, πως και πάλι η ζωή τους θα αποκατασταθεί, θα ανορθωθεί.
Ενώ με τα υλικά αγαθά, που τους παρέχουν, τους καλύπτουν τη σωματική πείνα και δίψα, με τις ψυχικές ανάσες, που τους, δίνουν, τους κάνουν να ξαναεπιθυμήσουν τη ζωή...
ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ
Μπροστά στην καταστροφή οι άνθρωποι ψάχνουν την Ελπίδα και την Αγάπη. Ο πρόσφατος φονικός σεισμός στην Αλβανία άφησε πίσω του νεκρούς, τραυματίες, ερείπια, θλίψη, δοκιμασία. Και κυρίως τη συνύπαρξη πολλών ατόμων με τον πόνο. Αλλά και πολλά «γιατί».
Μέσα σ' αυτό το σκηνικό εκδηλώθηκαν και συγκινητικά περιστατικά, πάνω ακριβώς στα σύνορα της ζωής και του θανάτου, της απόγνωσης και της δοξολογίας, του χαμού και του θαύματος.
* * * * * *
Ο γιός γυναίκας στο Δυρράχιο αγνοούνταν μετά την κατάρρευση μιας πολυκατοικίας.
Πέρασε ολόκληρη η ημέρα και η νύχτα, χωρίς να εντοπιστεί στα γκρεμίσματα. Άγρυπνη και κλαίγοντας συνεχώς, κάποια στιγμή σκέφτηκε ότι αυτό ήταν το γραπτό για το παιδί της, να χάσει τη ζωή της.
Και πήρε τη γενναία απόφαση να ξεφύγει από τον πειρασμό να είναι λυγισμένη και να δει κατάματα την αλήθεια.
Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι δεν ήταν συντετριμμένη για την απώλεια, όπως νόμιζε, του γιου της. Σε μια σκηνή έμενε και μένει με άλλους στο Δυρράχιο.
Γλυκοχάραζε η επομένη ημέρα του σεισμού και παντού κυριαρχούσε αναστάτωση και αγανάκτηση. Ξενυχτισμένη, όπως ήταν, ακόμη δεν είχε φέξει για τα καλά, πήγε σε μια γωνία, πίσω από τις σκηνές και προσευχήθηκε να αναπαυθεί η ψυχή του παιδιού της.
Την ίδια ώρα γνωστοί της την έψαχναν για να της πουν ότι ο γιος της εντοπίστηκε ζωντανός... Το κουρελιασμένο συναίσθημα ξανάγινε από τη μια στιγμή στην άλλη χρυσαφένιο.
* * * * * *
Ο Φέχμι Βάτα, 73 ετών, έλειπε στη δουλειά του, όταν ο σεισμός χτύπησε την κωμόπολη Θουμάνα. Νυχτοφύλακας είναι και στα χωράφια δουλεύει και φτώχεια αντιμετώπιζε, καθώς εκτός από τη γυναίκα του, είχε να θρέψει τη νύφη του και τα δύο εγγόνια του, που τους άφησε στους γονείς του ο γιός του, ο οποίος ήρθε για τρίμηνη εργασία στην Ελλάδα. Αμέσως ανησύχησε για τους δικούς του ανθρώπους.
Γύρισε στο διαμέρισμά του του, αλλά δεν το βρήκε στη θέση του. Είχε γίνει χαλάσματα, όπως ολόκληρη η πενταόροφη πολυκατοικία. Τον έζωσαν μαύρα φίδια.
Αναζήτησε την οικογένειά του. Ο απολογισμός δυσάρεστος. Η γυναίκα του νεκρή. Νεκρός και ο ένας, από τους δύο εγγονούς του, 7 ετών, που βρέθηκε κοντά στην γιαγιά του, ξεψυχισμένοι και οι δύο! Ο άλλος, ο 10χρονος, ανασύρθηκε ζωντανός. Όλη την ώρα έκλαιγε, γυρεύοντας τη γιαγιά του και τη μητέρα του.
Η νύφη του βρέθηκε και αυτή, αλλά βαριά τραυματισμένη. Δεν άντεξε ο άνθρωπος, σήκωσε το κεφάλι προς τον ουρανό, και όχι με αποδοκιμασία, όχι με αμφισβήτηση, όχι με πικρία προς το Δημιουργό, αλλά με αγωνία και ικεσία, κραύγασε τόσο δυνατό, που η φωνή του σπάραξε καρδιές: «Γιατί Θεέ μου, πες μου γιατί δεν πήρες εμένα». Στη συνομιλία του, με το Θεό, μπροστά στο θάνατο, ο 73χρονος αναζήτησε την έξοδό του από τη δοκιμασία.
* * * * * *
Οι άνδρες της Ελληνικής ΕΜΑΚ επιχειρούν και στο Δυρράχιο και στη Θουμάνα, προκειμένου να ανασύρουν ανθρώπους από τα συντρίμμια.
Δύσκολες οι συνθήκες και κινδυνεύει και η ίδια η ζωή τους, αλλά ρίχνονται στη μάχη της διάσωσης, αψηφώντας τις συνέπειες.
Όπως λένε οι άνθρωποι, που είναι μαζεμένοι στα κατεδαφισμένα κτίρια και παρακολουθούν τις ενέργειες, κάνουν το σταυρό τους, προκειμένου να ανακαλύψουν σώους, αυτούς, που ψάχνουν. Άλλοτε τα καταφέρνουν και άλλοτε όχι.
Όταν αναπνέουν οι καταπλακωμένοι και επικοινωνούν μαζί τους λένε «δόξα τω Θεώ». Και όταν είναι νεκροί μονολογούν «αιωνία τους η μνήμη». Συγκλονίζονται από το δράμα, αλλά δεν παγιδεύονται σ' αυτό και εντείνουν τις προσπάθειές τους για να σώσουν όσες περισσότερες ζωές μπορούν.
Αυτή είναι η ευεργεσία μπροστά στον καταποντισμό. Να μη βλέπουν μόνο πτώματα, αλλά και να χαρίζουν τη συνέχεια της ζωής, παρά τις στροφές και τις κρυμμένες γωνίες της ψυχής, που δεν μπορεί να μένει ασυγκίνητη.
* * * * * *
Νεαρός άνδρας ανασύρθηκε με πολλαπλά τραύματα, ευτυχώς όχι θανατηφόρα, από Αλβανούς διασώστες.
Καθ' όλη τη διάρκεια της διακομιδής έλεγε : «Αυτός με έσωσε, σ' Αυτόν χρωστάω το ότι υπάρχω και δεν με συνέτριψαν οι τσιμεντόλιθοι».Και από την ένταση ίδρωνε το πρόσωπό του. Παρά το σφυροκόπημα των υλικών, που έπεφταν στο κεφάλι του, δεν αμφισβήτησε τη θεία δύναμη.
Η τυραννία της τραγωδίας δεν τον έβαλε ούτε για μια στιγμή στη σκέψη να αποδοκιμάσει το Θεό, αντίθετα τον δοξολογεί, που του επέτρεψε να επιβιώσει.
* * * * * *
Ένας 25χρονος με επίπονους κόπους των ανδρών της ΕΜΑΚ, που έφτιαξαν τούνελ, που τον προμήθευσαν με νερό και σοκολάτες, που τον έβγαλαν από το καταπλάκωμα προσεκτικά, εξέπνευσε λίγες ώρες αργότερα σε νοσοκομείο των Τιράνων. Μέσα στην παραζάλη του, συνεχώς, μέχρι, που έκλεισε τα μάτια του, ψέλλιζε: «Μη με αφήνεις Θεέ μου».
Δίπλα του βρίσκονταν εγκλωβισμένοι περίπου 15 άνθρωποι, για τους οποίους οι ελπίδες ζωής εξανεμίζονται κάθε στιγμή που περνάει. Πέντε εγκλωβισμένοι ανήκουν μόνο σε μια οικογένεια, που μετρά ακόμα τρεις νεκρούς, που ανασύρθηκαν από τα ίδια συντρίμμια.
Αν και ήταν δυστυχισμένος και παθητικός, αν και πονούσε, αν και ίσως είχε προγνώσει το τέλος του, δεν είδε το Θεό ως αδιάφορο και κακό, ως υπαίτιο των βασάνων του, ως υπεύθυνο της κατάστασής του, ως ανύπαρκτο. Αντίθετα τον καλούσε κοντά του.
* * * * * *
Προφανώς με το πέρασμα του χρόνου θα έρθουν στο προσκήνιο και άλλες συγκλονιστικές ιστορίες.
Τι φοβερό πράγμα! Να έχεις την αίσθηση ότι είσαι ασφαλής, ότι δεν απειλείσαι, και να έρχεται ένας σεισμός και να φέρνει τα πάνω κάτω. Και όμως.
Η τραγικότητα του θανάτου, η τραγικότητα των προβλημάτων, η τραγικότητα των στιγμών, η τραγικότητα της κατακρήμνισης των κτιρίων, η τραγικότητα του τρόμου, δεν καταργεί την αληθινή ζωή, επειδή υπάρχει Θεός.
Ότι οι σεισμοί είναι φυσικό φαινόμενο, κανείς δεν το αρνείται.
Αλλά εκείνο το οποίο η χριστιανική πίστη αποκρούει είναι ότι τα φυσικά φαινόμενα βρίσκονται έξω από τη θεία πρόνοια.
Πηγή: romfea.gr