Η Βασιλική Τσώνη (από τους Αγίους Πάντες Φιλιατών), μια χαριτωμένη και ευσεβής ψυχή, μητέρα του καθηγητή φυσικού και πρώην νομάρχη Νίκου Τσώνη, του Γυμνασιάρχη Γιώργου Τσώνη και του δικηγόρου Χρήστου Τσώνη, άφησε τη γη, πλήρης ημερών, και αναχώρησε για τον ουρανό, το φυσικό της προορισμό. Λιτανεύοντας κανείς την εικόνα της ωραίας μορφής της, αναπολεί ότι στην καρδιά της ήταν αγιογραφημένες οι αρετές της αγνότητας, της προθυμίας, της γαλήνης, της στοργής. Τα παιδιά της, όπως και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς της, όχι μόνο την υπεραγαπούσαν, αλλά και τη θαύμαζαν για την ανεξικακία και την υπομονή της. Η ζωή της στη σκληροτράχηλη Μουργκάνα δεν ήταν στρωμένη με ροδοπέταλα, αλλά σκληρά αγωνίστηκε, μαζί με το σύζυγό της, για να θρέψει και να θεριέψει πνευματικά τα παιδιά της, που με την καθοδήγηση των γονιών τους αναδείχθηκαν όχι μόνο σε λαμπρούς επιστήμονες, αλλά και σε προσωπικότητες με ανθρωπιστικό περιεχόμενο και προσανατολισμό. Και χαίρονταν και καμάρωνε και ικανοποιούνταν η κυρά Βασιλική. Μα προπαντός, φτο κατόρθωμά της ήταν, ότι το δικό της ήθος, κατόθρωσε να το κληρονομήσει. Και να μείνει πίσω της ως μια εξαιρετική προσφορά της. Αν αγάπη σημαίνει καλοσύνη, ήταν με την ταπεινή ζήση της το θερμόμετρο της αγάπης. Γι' αυτό τώρα η ψυχούλα της, που τα τελευταία χρόνια κρυβόταν στο εξασθενημένο από τον κόπο και το χρόνο σώμα της, αγαλλιάζει στην αγκαλιά του Θεού. Αθόρυβα έζησε. Μιλάει, όμως, πολύ καθαρά και πολύ ζωηρά η βιοτή της. Και αυτό είναι, που στον τελικό απολογισμό μετράει...