Ο καταδεκτικός και απλός Επίσκοπος, που ήξερε μόνο να αγαπά
Γράφει ο π. Ηλίας Μάκος στην Romfea.gr
Η πρώτη εμπειρία μας από το μακαριστό πλέον Μητροπολίτη Φθιώτιδος κυρό Νικόλαο (αναχώρησε ξαφνικά για τα ουράνια λίγους μήνες μετά την κοίμηση της ευσεβούς και αφοσιωμένης μητέρας του, λες και έφυγε νωρίτερα για να τον περιμένει με ανοιχτή την αγκαλιά της κοντά στο Χριοστό), ήταν στα λυκειακά μας χρόνια.
Μαθητές της Β΄ Λυκείου, τότε, σε εκκλησιαστικό έντυπο είδαμε μια αγγελία κυκλοφορίας ενός βιβλίου του, υπήρξε πολυγραφότατος και τα πονήματά του έχουν όλα αξία και νοηματοδοτημένο περιεχόμενο.
Του στείλαμε μια επιστολή να μας στείλει το βιβλίο, παρακαλώντας να μην μας επιβαρύνει με το κόστος του, γιατί εκείνη την περίοδο δεν είχαμε χρήματα.
Όχι μόνο μας απέστειλε το βιβλίο, που του ζητήσαμε, καθώς και άλλα βιβλία του, τα συνόδευε κιόλας με θερμές ευχές και παρηγορητικές πνευματικές συμβουλές, χωρίς να μας γνωρίζει.
Έκτοτε, λαμβάναμε δωρεάν τα βιβλία, που κυκλοφορούσε, ένα από τα τελευταία, που μας έστειλε, μαζί με το δίτομο «Ποίμαινε τα πρόβατά μου», ήταν και μια έκδοση για την Παναγία της Τήνου (κατάγονταν από το νησί), που είχε περίλαμπρη θέση στην καρδιά του, ενώ κατά διαστήματα μας τηλεφωνούσε με δική του πρωτοβουλία.
Οι μνήμες αυτές, παρόμοιες έχουν πολλοί άλλοι άνθρωποι ανά την Ελλάδα, τον κρατούν ζωντανό μπροστά μας ως καταδεκτικό, προσιτό και απλό, που ήξερε μόνο να αγαπά, και λειτουργούν θεραπευτικά για μας.
Η ομιλία του κατά την εορτή της Αγίας Παρασκευής στη Νέα Άμπλιανη, ήταν το κύκνειο άσμα του. Μεταξύ άλλων είπε κάτι, που αντανακλά απόλυτα την παρουσία του στον κόσμο, που δεν ήταν ανώφελη, αλλά άκρως ωφέλιμη.
«Ιδιαιτέρως στην εποχή μας χρειαζόμαστε την δύναμη της μαρτυρίας για να δοξάζουμε το όνομα του Θεού έργοις και λόγοις».
Πραγματικά, ο ίδιος αξιώθηκε με τη δυναμικότητα της φωτεινής και ταυτόχρονα διακριτικής και ταπεινής μαρτυρίας του, που έχει να κάνει με τους παραινετικούς λόγους του, με τα καθοδηγητικά έργα του και συνολικά με τον οσιακό βίο του, να αφήσει παιδαγωγικές υποθήκες και προτροπές ζωής.
Αγνόησε τα δικαιώματα και τα προνόμια και ευνόησε την επικοινωνία-κοινωνία του με το Θεό και τους άλλους ανθρώπους. Ήταν βυθισμένος μέσα στην πίστη, γιατί δεν ήθελε να είναι έξω από την πίστη.
Ο δρόμος που διάνυσε στη γη έχει τα δικά του αποτυπώματα, που τα σχημάτισε με τον προσωπικό του μόχθο, την ορθότητα των επιλογών του, την ευθύτητά του ως ανθρώπου, με την αρμολογημένη με αρετές ψυχή του και την αποδοχή των θελημάτων του Θεού.
Αυτός ο δρόμος είναι άσβεστο δείγμα της διακονίας του στην Εκκλησία και την κοινωνία.
Πηγή: romfea.gr