(Σ. Σ. Ένας άνθρωπος με ευαισθησία, ένας άνθρωπος με χαρακτήρα καρδιάς, ένας άνθρωπος με προσφορά και αγάπη στον τόπο του, ένας άνθρωπος όχι του εγώ, αλλά του εμείς, ένας άνθρωπος με ανθρωπιστικά αντανακλαστικά, ο δικηγόρος και τ. νομάρχης Χρήστος Μαρτίνης από το Πολύδροσο Θεσπρωτίας, δημόσια αποχαιρέτισε, στο πανηγύρι της Αγίας Παρασκευής (26 Ιουλίου 2019) τρεις συγχωριανούς του, οι οποίοι έφυγαν πρόσφατα από τη ζωή. Και η πρωτοβουλία του και το περιεχόμενο των λόγων του, πέρα από τη συγκίνηση, που προκάλεσε, ήταν ένα ευλαβικό μνημόσυνο στη μνήμη τους, ένα αγαλλίασμα της ψυχής τους στον ουρανό, αλλά και μια εκπλήρωσαη ηθικού χρέους εκ μέρους των συγχωριανών τους). ***
Η οργανωμένη Πολυδροσίτικη κοινωνία πιστή στις παραδόσεις της και ασφαλής στην απεραντοσύνη της, συγκροτεί το παρόν, σκιαγραφεί το μέλλον και αναπολεί το παρελθόν. Οι άνθρωποί της, οι άνθρωποι που συγκροτούν αυτή την κοινωνία, μετράνε το σθένος τους κατά τακτά και προσδιορισμένα χρονικά διαστήματα, σαν συλλογικότητες και αέναα σαν μονάδες.
Μετράνε την ψυχή τους. Σπάνε τη σιωπή, επιδιώκουν την επικοινωνία, με στόχο την αναβάπτιση αρχών και αξιών, που κληρονόμησαν από τους γεννήτορες.
Λαβαίνουν δύναμη για την αναμέτρησή τους με την αίσθηση της ευθύνης. Για το τι παρέλαβαν απ’ το παρελθόν και το τι παραδίδουν στο μέλλον.
Για το πώς θα μπορέσουν αυτοί οι κοινοί καθημερινοί άνθρωποι να σηκωθούν πιο πάνω από το μπόι τους. Να βρουν και να αξιοποιήσουν τις συγκυρίες που θα τους καταστήσουν στην κοινή ανθρώπινη συνείδηση, λαμπερές προσωπικότητες, που θα σπρώξουν τη μικρή αλλά ανοιχτή κοινωνία στην καταξίωση, την πρόοδο και την προκοπή.
Να αναβαπτίσουν το πνεύμα τους, σ’ αυτές τις κρίσιμες στιγμές, στην ασκητική δομή των προγόνων. Να λειτουργήσουν το ιερό χρέος των μαχητών της πρώτης γραμμής, για να βαστήξουν την κοινωνία στα μέτρα και στα σταθμά της.
Να ενδυθούν τη δημιουργική σιωπή της ευθύνης και να πυρποληθούν απ’ τις αστραπόβροντες εκρήξεις της καρδιάς.
Να ανασύρουν το Αλφαβητάρι των ονείρων και να τα συνδέσουν και να τα συνδυάσουν με τα ιερά βιωματικά ενθυμήματα, σαν θείες παραινέσεις ικεσίας. Σ’ αυτό το αντάμωμα ψυχών και ονειρώξεων φώτα ανοιχτά και φανοί θυέλλης, οι λυγμοί μας, δια τα τρία ξεχωριστά τέκνα του χωριού μας, που λείπουν από κοντά μας. Μας πόνεσαν πολύ. Μα πάρα πολύ με τον χαμό τους.
Ο Δημήτρης Ράπελλας ήταν μόνο 35 χρόνων. Ο Βαγγέλης ο Έξαρχος 79 ετών. Και ο εκλεκτός όλων, ο γιατρός όλων, ο Νικόλαος Γεωργογιάννης μόνο 53.
Τους θρηνούμε ολοφυρόμενοι στις λεωφόρους των αισθημάτων. Φορτώσαμε τα όνειρά τους για τη ζωή στα φτερά αδυσώπητων ανέμων. Φτερωτοί άγγελοι κατευθύνουν την πορεία τους, κατευθείαν στον παράδεισο, στα δεξιά του Πατρός. Εμείς ψάχνουμε παρηγοριά στους ελαιώνες της ψυχής και θρηνούμε. Θα τους θρηνούμε ακατάπαυστα για τους δικούς μας λόγους. Για να γεμίσουμε το κενό που δημιούργησαν με τον χαμό τους.
Θρηνούμε το ευγενικό, σιωπηλό και πράο Δημήτρη που δεν πρόλαβε να λειτουργήσει τα όνειρά του και λέμε ΓΙΑΤ; Κλαίμε για ένα παιδί, που δεν πρόλαβε να κάνει συγκομιδή των υλικών και ηθικών αρετών που ήταν στολισμένος. Ήταν ποτισμένος με το DNA του παππού του Χρήστου Ράπελλα, που παραδόθηκε στους Γερμανούς αναλαμβάνοντας την ευθύνη της οπλοκατοχής για να γλιτώσει τον αδερφό του που είχε οικογένεια. ΩΡΑ ΚΑΛΗ θησαυρέ της ψυχής μας. Με τη σιωπή σου φρόντισε να επενδύσεις την ομορφιά του παραδείσου που σε καλοδέχτηκε.
Ο Βαγγέλης Έξαρχος γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Πολύδροσο και δραστηριοποιήθηκε οικονομικά και κοινωνικά στον φιλόξενο ΚΑΝΑΔΑ. Ήταν μέλος της πεινασμένης και καταταλαιπωρημένης γενιάς του 40. Της γενιάς που ούτε το ψωμί δεν χόρτασε. Της γενιάς που βάλθηκε με δημιουργικά επιτεύγματά της να πληρώσει τα τεράστια κενά της κοινωνικής μας λειτουργίας. Σχεδόν αμούστακο παιδί ο Βαγγέλης, με μοναδικά εφόδια το πνεύμα του και μια αστραφτερή εξυπνάδα, καταξιώθηκε επαγγελματικά στο αντικείμενο της επεξεργασίας, χρήσης και πώλησης χρυσού. Το εβραϊκό λόμπι γρήγορα αναγνώρισε τις εξαιρετικές του ικανότητες και τον έκανε συνεργάτη του. Τα προτερήματά του, βοήθησαν όλη την πατρική του οικογένεια που μετακόμισε στον Καναδά και ασχολήθηκαν όλοι με τον χρυσό και πρόκοψαν. Εκεί, που σμίγει η Δύση με την Ανατολή. Εκεί που ο Βορράς αγναντεύει τον Νότο, στη σκιά μιας σημύδας φιλοξενείται και ξεκουράζεται το σώμα του Βαγγέλη. Όμως η ψυχή και το πνεύμα του, ΑΝΗΚΕΙ σε μας. Τα θέλουμε κοντά μας. Κοντά στον τόπο που γαλουχήθηκαν και σμιλεύτηκαν, για να μπορέσουν να ξεπηδήσουν όλες οι δημιουργικές ικανότητες του Βαγγέλη.
Για τον Νίκο μας, τον Νίκο της Περιφέρειας, τον Νίκο των Γιαννιωτών, θα δανειστώ και θα παραφράσω τον στίχο ενός νεοελληνικού τραγουδιού «ΓΙΑ ΚΟΙΤΑ ΜΕ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΘΕΕ ΚΑΙ ΕΞΗΓΗΣΟΥ». Με σεβασμό και προσκυνώντας τη χάρη σου Θεέ μου και με περίσσια απορία όλοι ρωτάμε με σπαραγμό και πόνο: ΓΙΑΤΙ, ΘΕΕ ΜΟΥ… ΓΙΑΤΙ. Απόκριση δεν πήραμε ούτε θα πάρουμε ποτέ! Άναυδοι και με κομμένη την ανάσα, με πίκρα στο στόμα, και με θολούρα στο μυαλό, παρακολουθούσαμε τη μάχη του παλικαριού στο πεδίο της τιμής! Στα μαρμαρένια αλώνια! Μια μάχη σαν κι αυτές που τροφοδοτούν την τέχνη και τη λογοτεχνία με μοιραίους ήρωες.
Βιώσαμε τον μακρόσυρτο πόνο του συμπάσχοντες βουβοί και διαπορούντες. Έκπληκτοι θαυμάζουμε την απίστευτη στωικότητα εκτέλεσης των κοινωνικών, επαγγελματικών και θρησκευτικών καθηκόντων του.
Η μεταλαβιά του, η θεία κοινωνία, ήταν μυσταγωγία. Έμοιαζε με μεταλαβιά των αχράντων μυστηρίων. Όλοι μας σιωπηλά, αλλά και με τη βροντή της σιωπής μας κάναμε μια ευχή. Παντοδύναμε Θεέ κάνε τον καλά. «ΤΟ ΑΞΙΖΕΙ…» Μάταιες οι προσευχές, οι σπαρακτικές παρακλήσεις και οιμωγές. Ο κέδρος έπεσε. Ο θάνατος ήλθε. Τα εξαπτέρυγα των αγγέλων κουβαλούν την ψυχή του, στον ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ. Απευθυνόμενοι προς εμάς, μας πληροφορούν ότι ο Νίκος είναι αθάνατος. Απλώς επελέγη από απλός στρατιώτης της υγείας των ζώντων να γίνει «ΕΚΑΤΟΝΤΑΡΧΟΣ» της λειτουργίας των ψυχών των τεθνεώτων. Επελέγη να λειτουργήσει την τάξη του Θεού με έδρα τον παράδεισο και στα δεξιά του Παντοδύναμου Πατρός. Σταμάτησε το κλάμα και την οιμωγή.
Είναι τόσα πολλά και τόσο ισχυρά τα στίγματα που αποτυπώθηκαν στο διάβα της ζωής του, που καθιστούν ΤΕΛΕΙΟ, ΑΚΕΡΑΙΟ, ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ. Τα υποδείγματα δεν πεθαίνουν. Ζουν για πάντα. Ο Νίκος ζει και στη γη, για να μας θυμίζει πως η ανάβαση προς την κορυφή και τις κορυφές που εκείνος κατέκτησε περνούν από δοκιμασίες σαν και τη δική του.
Η θύμησή του, μας οδηγεί και μας τροχιοδρομεί στην «ΑΘΑΝΑΣΙΑ».