Άσμα καρδιάς στο δάσκαλο Τάσο Φώτση, που ταξίδεψε στον ροδισμένο ουρανό...

Ένας πολύ συνετός και ισορροπημένος σε όλα του άνθρωπος, ο συνταξιούχος δάσκαλος Αναστάσιος Φώτσης, από το Πολύδροσο Σουλίου, ταξίδεψε στον ροδισμένο ουρανό, αφήνοντας τη γήινη ματαιότητα. Η αγνότητα του χαρακτήρα του, ήταν αυτή που σημάδεψε όχι μόνο τη ζωή του, αλλά και τη ζωή των πολυάριθμων μαθητών του, στην Κέρκυρα κυρίως, όπου έζησε για πολλά χρόνια, πέθανε και τάφηκε,  που πάντοτε τον θυμούνται, αφού στα φυλλοκάρδια τους έχει σχηματιστεί η εικόνα του, ως εικόνα ενός δικού τους ανθρώπου. Είχε ένα μεγάλο χάρισμα ο αείμνηστος Αναστάσιος Φώτσης. Τι και αν τα χρόνια περνούσαν, τι και αν πάλεψε  πρόσωπο με πρόσωπο με τον πόνο, όταν έχασε το γιο του Σπύρο, που ήταν νεαρός άνδρας και είχε σπουδάσει παιδαγωγός και αυτός, το πνεύμα του, όχι μόνο δεν υποχωρούσε, όχι μόνο δεν έμενε στάσιμο, αλλά όλο και εξελισσόταν, μέσα από την απλή ροή της ύπαρξης και της καρδιάς του, που δεν έπαψε ποτέ τη σωτήρια αναζήτησή της, έχοντας δίπλα του με αφοσίωση την αξιαγάπητη σύζυγό του. Δύο καθάρια μάτια, αυτά του αλησμόνητου δάσκαλου, αν και έπαψαν να υπάρχουν, ψηλαφίζουν  τις μνήμες μας. Και εμπνέουν το άσμα μας, που έχει ως επίλογο μια κατάθεση εσωτερική: "Σεβαστέ δάσκαλε, δεν θα σε ξεχάσουμε".