Το κακό μας σκάπτει ύπουλα τρεις
λάκκους. Πρώτα αγωνίζεται να μας εμποδίσουν να πράξουμε το καλό. Αν
αποτύχει σ᾿ αυτό, τότε αγωνίζεται να αλλοιώσει το καλό. Τέλος αν δεν επιτύχει ούτε την αλλοίωση,
προσπαθεί να ρίξει την ψυχή στην υπερηφάνεια. Τις τρεις αυτές παγίδες πρέπει να
προσέξουμε στον αγώνα που ξεκινούμε σε αυτήν την Σαρακοστή. Ας
υπερπηδήσουμε τον πρώτο λάκκο, ο οποίος
προσπαθεί να μας εγκλωβίσει στον
λογισμό ότι «εγώ δεν μπορώ να νηστεύσω». Οι υποχρεώσεις, η υγεία, η
αδυναμία, η καθημερινότητα έρχονται να συμμαχήσουν σε τούτη την
παγίδευση. Όμως τίποτα από όλα αυτά δεν μπορεί να σταθεί ουσιαστικά ως
εμπόδιο στην επιθυμία του πιστού να νηστεύσει. Και αν δεν μπορεί κανείς
το άλαδο, και αν δεν μπορεί να στερηθεί κάποια τροφή, και αν χρειάζεται
ασβέστιο, και αν του λείπει ο σίδηρος, και αν ο χαρακτήρας του είναι
αδύναμος, ξέρει η Εκκλησία να δίνει λύσεις. Υπάρχουν τρόποι κανείς και να νηστεύει και
να μη στεείται τα απαραίτητα. Ο δεύτερος λάκκος είναι η νόθευση του καλού, που μπορεί να είναι γέννημα είτε της
αυθαιρεσίας είτε της υποκρισίας. Οι αρετές πνίγονται μέσα
στα ζιζάνια των παθών μας που θεριεύουν και ο άνθρωπος απογοητεύεται και
θυμώνει, χωρίς να κατανοεί το γιατί. Υπάρχει και ένα τρίτο όρυγμαΤούτη η φοβερή παγίδα είναι η υπερηφάνεια. Για να διασωθεί κανείς από τούτη την πλάνη, πρέπει να καλλιεργήσει τον αυτοέλεγχο. Η αυτομεμψία μοιάζει με εκείνον το χειρουγρό ο οποίος θέλοντας να σώσει τον ασθενή του, αφαιρεί εκτός από το καρκίνωμα και λίγο υγιή ιστό από την γύρω περιοχή, για να είναι σίγουρος πως τον καθάρισε πλήρως.