Λιγότερα από πέρυσι όσα βγήκαν να τα πουν σε πόλεις και χωριά του νομού και με πενιχρό χαρτζηλίκι...
Tα κάλαντα από παιδιά στη Θεσπρωτία θύμισαν τα Χριστούγεννα! Σε μια υποτονική ηθικά και κοινωνικά κυρίως εποχή, τα παιδάκια διαλάλησαν αυτό, που ξεχνάμε: Ότι γεννήθηκε ο Χριστός, για να ξανεγγενηθούμε και να αναγεννηθούμε εμείς. Λιγότερα από πέρυσι, όσα βγήκαν να τα πουν σε πόλεις και χωριά του νομού και με πενιχρές εισπράξεις. Ωστόσο όσο ακόμα ακούγεται στους δρόμους και στα σπίτια η αλήθεια των καλάντων
κι όσο αντηχεί
το κάλεσμα τους σε έναν αλλιώτικο, τρόπο ζωής, οι άχαροι άνθρωποι δεν έχουμε πάρει ακόμα διαζύγιο από την ελπίδα. Δεν έχουμε θαφτεί ακόμα (όχι ολοκληρωτικά τουλάχιστον) στα «Χριστούγεννα» χωρίς Χριστό. Και παύουμε να προοριζόμαστε για τη χωματερή, αλλά συναντιόμαστε με τον Θεό. Τα κάλαντα δίνουν πολλά μηνύματα. Να τα πούμε;» Τα κάλαντα είναι η αποζήτηση μιας επικοινωνίας με τον άλλον. Έχουμε να του πούμε κάτι, μα δεν βιάζουμε τα αυτιά του, ούτε παραβιάζουμε την ελευθερία του. Είναι σαν να του λέμε: «Αδερφέ, εμείς πιστεύουμε κάτι που το θεωρούμε σπουδαίο και που νιώθουμε πως δίνει νόημα σε κάθε στιγμή μας. Σκεφτόμαστε να σου το πούμε, κι εσύ κατόπιν διαλέγεις και παίρνεις. Να τα πούμε, λοιπόν;». «Καλήν ημέραν άρχοντες». Δεν υπάρχουν ξεχωριστά κάλαντα για άρχοντες και ξεχωριστά για το λαό. Όλοι αποκαλούνται άρχοντες και το σπίτι τους αποκαλείται «αρχοντικό». «Χρστός γεννάται, σήμερον», κυριολεκτούμε. Τα Χριστούγεννα δεν είναι απλώς η αναπόληση ενός μακρινού παρελθόντος. Είναι η δυνατότητα του σημερινού ανθρώπου να γίνει μέτοχος της Βηθλεέμ σήμερα. «Χαίρει η κτίσις όλη». Τα κάλαντα αποτυπώνουν την πίστη της Εκκλησίας ότι η σάρκωση του Χριστού μπολιάζει με ζωή το σύμπαν κι όχι μονάχα την «ψυχούλα» καθενός ατομικά.
το κάλεσμα τους σε έναν αλλιώτικο, τρόπο ζωής, οι άχαροι άνθρωποι δεν έχουμε πάρει ακόμα διαζύγιο από την ελπίδα. Δεν έχουμε θαφτεί ακόμα (όχι ολοκληρωτικά τουλάχιστον) στα «Χριστούγεννα» χωρίς Χριστό. Και παύουμε να προοριζόμαστε για τη χωματερή, αλλά συναντιόμαστε με τον Θεό. Τα κάλαντα δίνουν πολλά μηνύματα. Να τα πούμε;» Τα κάλαντα είναι η αποζήτηση μιας επικοινωνίας με τον άλλον. Έχουμε να του πούμε κάτι, μα δεν βιάζουμε τα αυτιά του, ούτε παραβιάζουμε την ελευθερία του. Είναι σαν να του λέμε: «Αδερφέ, εμείς πιστεύουμε κάτι που το θεωρούμε σπουδαίο και που νιώθουμε πως δίνει νόημα σε κάθε στιγμή μας. Σκεφτόμαστε να σου το πούμε, κι εσύ κατόπιν διαλέγεις και παίρνεις. Να τα πούμε, λοιπόν;». «Καλήν ημέραν άρχοντες». Δεν υπάρχουν ξεχωριστά κάλαντα για άρχοντες και ξεχωριστά για το λαό. Όλοι αποκαλούνται άρχοντες και το σπίτι τους αποκαλείται «αρχοντικό». «Χρστός γεννάται, σήμερον», κυριολεκτούμε. Τα Χριστούγεννα δεν είναι απλώς η αναπόληση ενός μακρινού παρελθόντος. Είναι η δυνατότητα του σημερινού ανθρώπου να γίνει μέτοχος της Βηθλεέμ σήμερα. «Χαίρει η κτίσις όλη». Τα κάλαντα αποτυπώνουν την πίστη της Εκκλησίας ότι η σάρκωση του Χριστού μπολιάζει με ζωή το σύμπαν κι όχι μονάχα την «ψυχούλα» καθενός ατομικά.