Άγνωστες λεπτομέρειες της Μάχης της Μενίνας, όπως τις θυμήθηκε ένα μικρό παιδί της εποχής εκείνης...
Ο Γιάννης Μόκας, καταγόμενος από την την Γρίκα, μικρό παιδί την εποχή της θρυλικής μάχης, ανέφερε παλαιότερα στην εφημερίδα "Ηπειρωτικός Αγών" τις αναμνήσεις του από τις ημέρες εκείνες. "Οι ηλικιωμένοι και τα γυναικόπαιδα παραμείνανε στο Λευτεροχώρι. Εγώ, όταν έγινε η τελευταία μάχη, θυμάμαι να φέρνουν το λοχαγό Θεόδωρο Τσίγκα (σ.σ. λοχαγός του ΕΔΕΣ) στο χωριό τραυματισμένο. Από εκεί τον πήραν και τον πήγανε στην
Παραμυθιά, που είχε ήδη απελευθερωθεί από τον Ιούλιο του ’44". Όπως περιγράφει ο κ. Μόκας «μετά την απελευθέρωση της Παραμυθιάς, η έδρα της μεραρχίας μεταφέρθηκε στον Άγιο Θεόδωρο, στον Προφήτη Ηλία. Γι αυτό και δημιουργήθηκαν δύο μέτωπα: από τη Μενίνα ήταν οι Γερμανοί και από τη Μαζαρακιά οι Τσάμηδες. Λόγω αυτής της κατάστασης εκκενώθηκαν τα χωριά Γρίκα και Ψάκα και μεταφερθήκαμε στο Λευτεροχώρι, πάνω από τη Σκάλα Παραμυθιάς». Μάλιστα, όπως σημειώνει έγινε προσπάθεια προσέγγισης: «Δημιουργήθηκαν δύο επιτροπές, μεταξύ μεραρχίας και Τσάμηδων, ενώ παρούσα ήταν και αγγλική αντιπροσωπεία. Αλλά η μουσουλμανική αντιπροσωπεία δεν παρουσιάστηκε και οι μέρες πέρασαν».
Παραμυθιά, που είχε ήδη απελευθερωθεί από τον Ιούλιο του ’44". Όπως περιγράφει ο κ. Μόκας «μετά την απελευθέρωση της Παραμυθιάς, η έδρα της μεραρχίας μεταφέρθηκε στον Άγιο Θεόδωρο, στον Προφήτη Ηλία. Γι αυτό και δημιουργήθηκαν δύο μέτωπα: από τη Μενίνα ήταν οι Γερμανοί και από τη Μαζαρακιά οι Τσάμηδες. Λόγω αυτής της κατάστασης εκκενώθηκαν τα χωριά Γρίκα και Ψάκα και μεταφερθήκαμε στο Λευτεροχώρι, πάνω από τη Σκάλα Παραμυθιάς». Μάλιστα, όπως σημειώνει έγινε προσπάθεια προσέγγισης: «Δημιουργήθηκαν δύο επιτροπές, μεταξύ μεραρχίας και Τσάμηδων, ενώ παρούσα ήταν και αγγλική αντιπροσωπεία. Αλλά η μουσουλμανική αντιπροσωπεία δεν παρουσιάστηκε και οι μέρες πέρασαν».