Χάθηκε ο εκδότης και δημοσιογράφος Αλέξης Αναστασίου, σίγησε η φωνή συνείδησης της θεσπρωτικής ψυχής!
Γιατί μας έφυγες, ρε φίλε, σε χρειαζόμασταν...
Σε πολύ μικρή ηλικία, μαθητές ακόμη, είχαμε γνωρίσει ένα σπινθηροβόλο άνθρωπο, αρκετά ευφυή και δραστήριο. Μια προσωπικότητα έντονη και χαρισματική,που ήταν αδύνατο να μη σε επηρεάσει. Και από τότε μέχρι και χθες, που έφυγε αναπάντεχα από τη ζωή, μετά από καρδιακό επεισόδιο, ο σύνδεσμος ήταν σταθερός, διαρκής και ανόθευτος. Χάθηκε ο εκδότης και δημοσιογράφος Αλέξης Αναστασίου, σίγησε η φωνή συνείδησης της θεσπρωτικής ψυχής! Είχε κατορθώσει, και είναι μεγάλο κατόρθωμα αυτό, γιατί προϋποθέτει εσωτερική δύναμη ανεξάντλητη,
μέσα στο κύλισμα της ζωής, παρότι είχε να αντπαλαίψει πολλές φορές την κακομοιριά στα δημόσια πράγματα, παρότι αξέσπαστοι λιγμοί βουρκώνανε τα στήθη του από γενικότερες κοινωνικές καταστάσεις και συμπεριφορές, παρότι συναισθήματα φρικτού κενού απ' όσαν συνέβαιναν στην κοινωνία εκμηδένιζαν κάθε θέληση, παρότι ένιωθε την ίδια ασφυξία, που σε πιάνει άμα σου φράζουν το στόμα και τη μύτη, είχε κατορθώσει, λοιπόν, η ψυχή του να εξεγείρεται ήρεμα, χαμογελαστά και φιλοσοφημένα. Και το σπουδαιότερο: Απελευθερωμένα. Η δημοσιογραφική του πορεία είχε σταθμούς και φουρτούνες. Γι' αυτό δεν ήταν μονότονη και ασάλευτη. Αλλά αντίθετα, μαχητική και μάχιμη. Όλη του η προσωπική ιστορία, επικεντρώνονταν στο ότι ήταν ανήσυχο πνεύμα. Δεν ζούσε απλά τη ζωή, όπως τόσοι άλλοι. Αγάπησε τη ζωή. Δόθηκε στους απλούς ανθρώπους. Αυτοί ήταν η παρέα του. Και η παρέα του, τον αναζητά, λέγοντάς του: Γιατί μας έφυγες, ρε φίλε, σε χρειαζόμασταν...
μέσα στο κύλισμα της ζωής, παρότι είχε να αντπαλαίψει πολλές φορές την κακομοιριά στα δημόσια πράγματα, παρότι αξέσπαστοι λιγμοί βουρκώνανε τα στήθη του από γενικότερες κοινωνικές καταστάσεις και συμπεριφορές, παρότι συναισθήματα φρικτού κενού απ' όσαν συνέβαιναν στην κοινωνία εκμηδένιζαν κάθε θέληση, παρότι ένιωθε την ίδια ασφυξία, που σε πιάνει άμα σου φράζουν το στόμα και τη μύτη, είχε κατορθώσει, λοιπόν, η ψυχή του να εξεγείρεται ήρεμα, χαμογελαστά και φιλοσοφημένα. Και το σπουδαιότερο: Απελευθερωμένα. Η δημοσιογραφική του πορεία είχε σταθμούς και φουρτούνες. Γι' αυτό δεν ήταν μονότονη και ασάλευτη. Αλλά αντίθετα, μαχητική και μάχιμη. Όλη του η προσωπική ιστορία, επικεντρώνονταν στο ότι ήταν ανήσυχο πνεύμα. Δεν ζούσε απλά τη ζωή, όπως τόσοι άλλοι. Αγάπησε τη ζωή. Δόθηκε στους απλούς ανθρώπους. Αυτοί ήταν η παρέα του. Και η παρέα του, τον αναζητά, λέγοντάς του: Γιατί μας έφυγες, ρε φίλε, σε χρειαζόμασταν...