Οι άνθρωποι που παλεύουν μέσα στην μαύρη απογοήτευση της απελπισίας, από κάπου περιμένουν να πιαστούν!

Του π. Ιωήλ Κωνστάνταρου

Το Αποστολικό Ανάγνωσμα το αφιερωμένο στην εορτή και μνήμη του Αγίου Πρωτομάρτυρος και Αρχιδιακόνου Στεφάνου, μιας ηρωικής μορφής της Πίστεως, συγκλονίζει κάθε έναν που θα μελετήσει τον ζήλο του, την εμπνευσμένη του ομολογία, αλλά και το ένδοξο  μαρτύριό του για την αγάπη και την δόξα του Χριστού. Ο Ευαγγελιστής Λουκάς, θεοπνεύστως, αλλά και με τον άριστο χειρισμό της γραφίδος του, περιγράφει τα γεγονότα, τόσο στην ουσία τους,
όσο και στις “λεπτομέρειες”, που αποκαλύπτουν το φάσμα τι εστί αληθινή πίστις, τι φωτισμός και  ποία η κορυφή της θεώσεως.

Τι καρδιά, αλήθεια, ήταν αυτή που έπαλλε μέσα στα νεανικά στήθη του Στεφάνου; Ένα ηφαίστειο πάντοτε ενεργό, που σκορπούσε την ευλογία της πίστεως και της ολοκληρωτικής αγάπης προς τον Νυμφίο της Εκκλησίας!

“Πλήρης πίστεως και δυνάμεως” ήταν ο Στέφανος, μας πληροφορεί το ιερό κείμενο. Γι αυτό και όταν οι Χριστοκτόνοι προσπάθησαν να τον αντιμετωπίσουν και να αντικρούσουν τα ακατάβλητα επιχειρήματά του, “ουκ ίσχυον αντιστήναι τη σοφία και  τω πνεύματι ω ελάλει”. Δηλαδή, δεν ημπορούσαν να αντισταθούν στην ένθεη σοφία του και στην δύναμη του Πνεύματος με την οποία ομιλούσε και περιέγραφε εκείνα που ως αποκάλυψη έβλεπαν οι της διανοίας του οφθαλμοί.

Η απολογία του ήταν μία ομιλία-ομολογία, που χαρακτηριζόταν από ένθεο ζήλο, από ατράνταχτες ιστορικές και θεολογικές αλήθειες, αλλά και από αυστηρό έλεγχο προς τους“σκληροτράχηλους” και  απεριτμήτους τη καρδία και τοις ωσίν” Ιουδαίους.

Ναι, ο Πρωτομάρτυρας της Εκκλησίας μας, αποδεικνύει ξεκάθαρα πως, όταν έρχεται η ευλογημένη ώρα της αληθείας, η ομολογία μας θα πρέπει να είναι ξεκάθαρη. Οι περιστροφές και η συγκάλυψις πτυχών της αληθείας δεν χαρακτηρίζει τους αυθεντικούς Χριστιανούς και ιδίως τους ποιμένας της Εκκλησίας.

Η πολιτική μπορεί να επιτρέπεται σε άλλους χώρους, ως τέχνη του “εφικτού”, όμως στα της πίστεως είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να υπάρξει, τόσο γι' αυτόν που την  μετέρχεται, όσο και για κείνους που ηδέως τον ακούουν και αποδέχονται.

Αλλ' ας σταθούμε και πάλι μπροστά στον Πρωτομάρτυρα. Στολισμένος με έξοχα χαρίσματα, όχι  μόνο εκήρυσσε ευθαρσώς την θεότητα του Χριστού, όχι μόνο αποδείκνυε με τον ζωντανό του λόγο ότι ο Ιησούς ήταν ο αναμενόμενος Μεσσίας και ο προκατηγγηλμένος εκ των προφητών, αλλά ταυτοχρόνως “εποίει τέρατα και σημεία μεγάλα εν τω λαώ”. Ήταν ένας ορμητικός χείμαρρος, που όλοι οι αντιτιθέμενοι Εβραίοι ήταν αδύνατον να αντισταθούν στο διάβα του. Ακτινοβολούσε τέτοια μυστική δύναμη, που κατέπλησσε κι έκανε όλους να σιωπούν και να σκύβουν το κεφάλι. Αυτό το ίδιο το Αποστολικό κείμενο, εάν μελετηθεί επισταμένως, φανερώνει τις δύο άκρως αντίθετες καταστάσεις. Την αλήθεια του Χριστού, που εκφράζει ο Στέφανος, και το μίσος του Ιουδαϊκού ιερατείου, που αρνείται να δεικατάματα την πραγματικότητα της Εκκλησίας, που τόσο δυναμικά έκανε τα πρώτα  Της βήματα.

Εάν τώρα θελήσουμε να σταθούμε σε ένα σημείο από τα πολλά φωτεινά που μας αποκαλύπτει η θαυμαστή προσωπικότητα του Αρχιδιακόνου της Εκκλησίας μας, αυτό είναι η ομολογία. Μάλιστα, το πνεύμα της ομολογίας οφείλουμε να εγκολπωθούμε με κάθε συνέπεια. Πράγμα που σημαίνει ότι, χωρίς δισταγμό, όπου και όταν χρειάζεται, αλλά και μετά διακρίσεως, θα πρέπει να δίνουμε την ομολογία της Ορθοδόξου Πίστεώς μας.

Αυτή η ομολογία, θα είναι κατορθωτή και δυνατή, εάν πρώτα έχουμε γίνει δοχεία της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος και έχουμε φυγαδεύσει από την καρδία μας τον φόβο των συνεπειών. Διότι, εάν ο πιστός υπολογίζει τι θα κοστίσει και πόσο κατά κόσμον θα βγει ζημιωμένος από την ομολογία της Πίστεώς του, τότε όχι μόνο ομολογία αυθεντική δεν πρόκειται να υπάρξει, αλλά πιθανόν να σιωπήσει αντί να ομολογήσει και υπάρχει και ο κίνδυνος, μαζί την “σιωπή των αμνών” να ακολουθήσει και η διαστροφή της αληθείας. Η πραγματικότητα της κάθε εποχής επ' αυτού του ζητήματος αποκαλύπτει τόσο φωτεινά ομολογιακά παραδείγματα, όσο και μελανές σελίδες, που έχουν καταχωρηθεί απ' όσους τις έγραψαν ως παραδείγματα προς αποφυγήν.

Όλοι βεβαίως οι Χριστιανοί και τα μέλη της Εκκλησίας χρειάζεται να έχουν ξεκαθαρίσει στη συνείδησή τους ότι κάποια στιγμή θα χρειαστεί να ομολογήσουν. Όμως, πολύ περισσότερο οφείλουν τούτο να το γνωρίζουν, αλλά και να το αναμένουν και να το πραγματοποιούν, οι αξιωματούχοι της Εκκλησίας κληρικοί μας και οι μοναχοί, που αποτελούν και τα επίλεκτα μέλη του Σώματος της Εκκλησίας.

Ο Στέφανος  υπέγραψε την πίστη του και την ομολογία του με το αίμα του, που επέφερε ο λιθοβολισμός του. Και μαζί με αυτή την υπογραφή έκανε και κάτι άλλο, μεγαλειώδες: Καθώς οι πέτρες σφύριζαν σαν πυκνό χαλάζι στον αέρα και κτυπούσαν το μαρτυρικό σώμα, ο Πρωτομάρτυρας άνοιξε τα χέρια, ύψωσε το βλέμμα του στον ουρανό και είπε:“Κύριε Ιησού, δέξαι το πνεύμα μου”. Και μετά από λίγες στιγμές, ανεφώνησε: “Κύριε, μη στήσεις αυτοίς την αμαρτίαν ταύτην῾῾.  “Και τούτο ειπών, εκοιμήθη”.

Ναι, οι μάρτυρες της Πίστεως ακολουθούν σε όλα τ' αχνάρια του Διδασκάλου...

Αδελφοί μου, ποτέ ας μη λησμονούμε ότι είμαστε απόγονοι των Αγίων Μαρτύρων! Ο σημερινός κουρασμένος κόσμος, οι άνθρωποι που παλεύουν μέσα στα πάθη, στην αθεΐα και στην μαύρη απογοήτευση της απελπισίας, από κάπου περιμένουν να πιαστούν. Για να σταθούν, να ανορθωθούν και να βαδίσουν. Και αυτό το  ''κάπου'' δεν είναι άλλο από τον Χριστό, την Πίστη και την Ελπίδα προς τον Οποίο, πρέπει να τις δώσει στον κόσμο η Εκκλησία δια των τέκνων της Της.

Η ευλογημένη Ομολογία σε συνδυασμό με τον Ευαγγελικό τρόπο ζωής και την Πατερική διάκριση δεν έπαυσαν ποτέ να υπάρχουν μέσα στην ζωή και διαδρομή της Εκκλησίας, πράγμα που θα το διακρίνουν όσοι επιθυμούν, αρκεί να ψάξουν λίγο περισσότερο. 

Οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, πιστοί στην κλήση της Ελπίδος και μέσα στο φως της  Χάριτος του Αγίου Πνεύματος, αποτελούν, πρέπει να αποτελούν, την ηρωική προφυλακή της Εκκλησίας και της Κοινωνίας. Και οι οπαδοί του “ως εσφαγμένου Αρνίου” επιβάλλεται και σήμερα με θάρρος και χάρι να ομολογούν την αλήθεια τηςΠίστεως. Και αν χρειασθεί, να φθάσουν να σφραγίσουν με το αίμα τους την πίστη των Πατέρων τους.