Μαγευτικό, αναμφίβολα, τοπίο, που δεν έχει να ζηλέψει τίποτε, αντίθετα είναι καλύτερο από τα τεχνητά,
που προβάλλονται στην τηλεόραση. Πρόκειται για μια υπόγεια φυσική
υδροδεξαμενή χιλιομέτρων, που ξεκινάει από το κάτω μέρος του βουνού
"Μίχλα" και καταλήγει στην τοποθεσία "Δάφνες" του Πολυδρόσου. Εκεί,
στην κατάληξή της, σχηματίζεται ένα τοπίο συναρπαστικό από κάθε άποψη.
Τα χαρακτηριστικά αυτού του τοπίου συνθέτουν ένα υπερθέαμα: Καταπράσινη
κοίτη με πολλούς μικρούς καταρράκτες. Η διάρκεια της φυσικής αυτής
υδροδεξαμενής είναι
από το Νοέμβριο έως και τον Ιουνίο, δηλαδή τέσσερις
περίπου μήνες είναι ανενεργή. Ο Πολυδροσίτης π. Δημήτριος Μαρτίνης, γνωστός για τις
οικολογικές του ευαισθησίες, έχει περιγράψει εκπληκτικά και με ζωντανά
χρώματα το θαύμα αυτό της φύσης: "Κάτω από το βουνό της Μίχλας υπάρχει
μια τεράστια δεξαμενή που
τροφοδοτεί τις πηγές που είναι στα χαμηλά του χωριού μας: Πετούσι,
Δέσες, Αβρυστικό. Βέβαια την ύπαρξή της 
την αναφέρουμε όχι παρατηρώντας
αυτήν την ίδια, αλλά φαινόμενα που μας οδηγούν σε αυτό το λογικό
συμπέρασμα. Όταν λοιπόν βρέχει τόσο ώστε να γεμίσει αυτή η «δεξαμενή» ,
τότε ανοίγει η υπερχείλιση της στη Χαλικαριά στις Δάφνες. Εκεί να δείτε
νερά!!! Χιλιάδες κυβικά νερού αναβλύζουν σε τέτοιες μέρες , όταν η βροχή
έχει φέρει τον κορεσμό των υπόγειων αποθεμάτων. Στη μέση σχεδόν της
Χαλικαριάς μπορεί να τα ακούσει κανείς κάτω από τα πόδια να βουΐζουν
και ασυναίσθητα σηκώνει το βλέμμα του στον ουρανό νομίζοντας ότι περνάει
υπερηχητικό αεροπλάνο. Τα νερά φαίνονται στο τέλος της Χαλικαριάς,
ανάμεσα σε δέντρα και σκόρπια βράχια. Πηγάζουν σε διάφορα σημεία , σε
τεράστιες ποσότητες και αφρίζοντας. Μετά από μια μικρή απόσταση
ενώνονται και σχηματίζουν έναν διπλό καταρράκτη που δεν έχει κάθετη
πτώση , αλλά λόγω της κλίσης του εδάφους έχει συνεχώς επαφή με αυτό .
Αφού διανύσει μια απόσταση 150 περίπου μέτρων χωρίζεται σε τρεις κλάδους
και ενώνεται με τον Μέγα Λάκκο λίγο πιο πάνω από του Πετούσι.. Αν
καταφέρει κανείς και προσεγγίσει από το προσήλιο της Ζαοράς μπορεί να
απολαύσει σε όλο του το μεγαλείο αυτό το εξαιρετικό οπτικοακουστικό
αξιοθέατο. Δεν το συνιστώ όμως γιατί είναι τόσο απόκρημνο και ολισθηρό το έδαφος
ειδικά μετά τη βροχή που μόνο άτομα συνηθισμένα στην ορειβασία μπορούν
να τα καταφέρουν. Καλύτερα να πάει κανείς
Όμως οι δάφνες ήταν εξαιρετική τροφή για τα πολλά γίδια που είχε το
χωριό, έτσι μόνο στα απόκρημνα σημεία κατάφερναν να μεγαλώνουν. Είχαμε
τουλάχιστον δυο ατυχήματα από πτώση γυναικών στο γκρεμό, με πολύ βαρύ
τραυματισμό μάλιστα. Μερικές φορές ακούγονται οι Δάφνες από μεγάλη απόσταση . Ακόμη και από
τις Καστανιές αν σταθεί κανείς μπορεί ακούσει τα πολύβοα νερά. Όταν αποφάσισα να προσεγγίσω το σημείο ήταν μια πολύ δύσκολη και κοπιαστική πορεία.
Γιατί εκεί χαμηλά έχει ένα μεγάλο γκρεμό και όπως το έδαφος είναι πολύ
υγρό, θέλει ιδιαίτερη προσοχή , κατάλληλα παπούτσια που να μη γλιστράνε
και γερά πόδια φυσικά γιατί η επιστροφή είναι σχεδόν κάθετα ανηφορική.
Μπαίνοντας στο από απόκρημνο από το Προσήλιο της Ζαοράς βρήκα χαμηλά
ένα μονοπάτι σκαμένο στο βράχο που κατεβάζει ακριβώς στο σημείο όπου
γίνεται η πτώση των νερών. Τι να σας πω , μια εικόνα απίστευτης η
ομορφιάς. Δύσκολο να περιγραφεί με λόγια. Το σημείο αρχίζει με ένα
καταρράχτη στο πάνω μέρος του Μέγα Λάκκου που δεν μπόρεσα να τον
προσεγγίσω λόγω των πολλών νερών και μετά από 20 μέτρα προς του Πετούσι
κλείνει με έναν διπλό καταρράχτη σχεδόν δέκα μέτρα ύψους . Στη μέση του
έχει σμιλευτεί ένα βαθύ πέτρινο πηγάδι και όλο το ανάγλυφο του βράχου σε
συνεπαίρνει. Η συμβολή των νερών διαμορφώνεται σε μια αφρίζουσα
βεντάλια και στο κατώτερο μέρος σε καταρράχτη. Νερά πολλά , πεντακάθαρα, διαυγέστατα και στα βαθειά γαλαζοπράσινα!!! Αν υπήρχε η δυνατότητα πιο βατής και ασφαλούς προσέγγισης σίγουρα το
σημείο θα ήταν ένα τουριστικό αξιοθέατο. Όχι μόνο αυτή η τοποθεσία αλλά
όλο το Φαράγγι από Δάφνες – Πετούσι – Δέσες".