Ο Θεσπρωτός διακεκριμένος πανεπιστημιακός δάσκαλος κατέγραψε περιστατικό...
 |
| Φωτό αρχείου |
Πραγματικά η σκέψη και ο λόγος του Θεσπρωτού (από την Πετροβίτσα
Παραμυθιάς) πανεπιστημιακού δασκάλου Δονάτου Παπαγιάννη (καθηγητή στην Πάντειο)
κεντάνε… Σχολιάζει και καυτηριάζει κοινωνικά γεγονότα, και όχι μόνο, με τρόπο διδακτικό
και συνάμα απολαυστικό, ώστε και να μη θέλει κάποιος θα το πάρει το μήνυμά του,
ή καλύτερά το μάθημά του, αν προτιμάτε. Να πως κατέγραψε περιστατικό με προκλητική συμπεριφορά νέων, μετά από έναν σύντομο πρόλογο από το παρελθόν, γεμάτο σοφία: «Το σχολειό ήταν στο
διπλανό χωριό και τα παιδάκια του ... άτυχου χωριού έπρεπε κάθε μέρα να παν με τα πόδια στο σχολειό του διπλανού σε μια απόσταση πάνω από 5+5 χιλιόμετρα ημερησίως. Η αγράμματη μάνα είχε πλήρη συναίσθηση των ικανοτήτων του κλώνου της. «Τουλάχιστον να μάθεις να περπατάς παιδάκι μου» του έλεγε κάθε πρωί στο ξεκίνημα. Από το Εφετείο (Λ. Αλεξάνδρας) περπάτησα μέχρι το Πρωτοδικείο (πρώην Σχολή Ευελπίδων), στη συνέχεια Γεωγραφική Υπηρεσία Στρατού και μέσω του Πεδίου του Άρεως στην Πλατεία Κάνιγγος (προσέξτε: ο Κάνιγκ, του ... Κάνιγγος ! - η κορωνίδα του νεοελληνικού λογιοτατισμού) στην Ακαδημίας. Από εκεί το λεωφορείο της επιστροφής. Στη θέση, που προορίζεται για τους ανάπηρους, στρογγυλοκάθεται νεανίας βαριά 22-23 Μαΐων. Επιδεικνύοντας τόνους αδιαφορίας για το ότι δυο υπερήλικες στέκονται όρθιοι δίπλα του, αρχίζει τη συνομιλία στο κινητό. Το «μ…..α», πέφτει σύννεφο. Σχεδόν κάθε τρίτη λέξη και προκλητικά μεγαλοφώνως. Το λεωφορείο φτάνει περίπου στο τέλος της διαδρομής. Ο νεανίας απτόητος το χαβά του και κάθε τρίτη λέξη το «μ…..α». Δυο στάσεις πριν το τέλος ....«μπουκάρει» ένα τσούρμο σχολιαρόπαιδα από το παρακείμενο Γυμνάσιο - Λύκειο. Το... τσιριχτό πλέον «μ…..α»υπερκαλύπτει το μονοπώλιο του νεανία. Κανένα δεν ακυρώνει εισιτήριο... Για δυο στάσεις...».
διπλανό χωριό και τα παιδάκια του ... άτυχου χωριού έπρεπε κάθε μέρα να παν με τα πόδια στο σχολειό του διπλανού σε μια απόσταση πάνω από 5+5 χιλιόμετρα ημερησίως. Η αγράμματη μάνα είχε πλήρη συναίσθηση των ικανοτήτων του κλώνου της. «Τουλάχιστον να μάθεις να περπατάς παιδάκι μου» του έλεγε κάθε πρωί στο ξεκίνημα. Από το Εφετείο (Λ. Αλεξάνδρας) περπάτησα μέχρι το Πρωτοδικείο (πρώην Σχολή Ευελπίδων), στη συνέχεια Γεωγραφική Υπηρεσία Στρατού και μέσω του Πεδίου του Άρεως στην Πλατεία Κάνιγγος (προσέξτε: ο Κάνιγκ, του ... Κάνιγγος ! - η κορωνίδα του νεοελληνικού λογιοτατισμού) στην Ακαδημίας. Από εκεί το λεωφορείο της επιστροφής. Στη θέση, που προορίζεται για τους ανάπηρους, στρογγυλοκάθεται νεανίας βαριά 22-23 Μαΐων. Επιδεικνύοντας τόνους αδιαφορίας για το ότι δυο υπερήλικες στέκονται όρθιοι δίπλα του, αρχίζει τη συνομιλία στο κινητό. Το «μ…..α», πέφτει σύννεφο. Σχεδόν κάθε τρίτη λέξη και προκλητικά μεγαλοφώνως. Το λεωφορείο φτάνει περίπου στο τέλος της διαδρομής. Ο νεανίας απτόητος το χαβά του και κάθε τρίτη λέξη το «μ…..α». Δυο στάσεις πριν το τέλος ....«μπουκάρει» ένα τσούρμο σχολιαρόπαιδα από το παρακείμενο Γυμνάσιο - Λύκειο. Το... τσιριχτό πλέον «μ…..α»υπερκαλύπτει το μονοπώλιο του νεανία. Κανένα δεν ακυρώνει εισιτήριο... Για δυο στάσεις...».