Στέκει εγκαταλελειμμένη μέσα στην ερημιά!
Μέσα σε βαθιά και ανήλια λαγκαδιά, τέσσερα χιλιόμετρα μετά το Ραδοβίζι Ιωαννίνων, στο δρόμο που οδηγεί προς το
Σενίκο, βρίσκεται, εγκαταλελλειμένο, το ιστορικό μοναστήρι του αγίου Δημητρίου Διχουνίου,
απ' όπου ξεκίνησε η επανάσταση του Διονυσίου του Φιλόσοφου το 1611. Στο σημείο,
που είναι χτισμένο το μοναστήρι, σμίγουν δύο χούνες και απ’ αυτές
ονομάστηκε Διχούνη ή Ντιχούνι ή Ντουχάν. Ο χρόνος της
ίδρυσης του πρώτου μοναστηριού είναι άγνωστος, αλλά γνωρίζουμε ότι
σε
αυτό μόνασε ο επίσκοπος Τρίκκης Διονύσιος ο Φιλόσοφος και από εκεί ξεκίνησε την επανάστασή του, η αποτυχία της οποίας οδήγησε στην καταστροφή του και την αρπαγή της περιουσίας και των κειμηλίων του. Το τωρινό μοναστήρι χτίστηκε το 1763, δηλαδή 152 χρόνια, ύστερα από την καταστροφή από τους Τούρκους. Σύμφωνα με την παράδοση, ένας καλόγερος από την Κακαβιά είδε στον ύπνο του την τοποθεσία και ήρθε στο Ραδοβίζι. Πήρε ανθρώπους με τσεκούρια κι άνοιξε δρόμο μέσα στο πυκνό ρουμάνι, που δεν μπορούσε ούτε λύκος να σπάσει, και στην αυλή του σημερινού μοναστηριού, εκεί που είναι μια βρύση, βρήκε την εικόνα του Αη-Δημήτρη απάνω στο πορί και ξανάχτισε το μοναστήρι. Στους πολλούς ο Διονύσιος είναι γνωστός ως Σκυλόσοφος και όχι ως Φιλόσοφος, για να φανεί η σκληρότητα της ιστορικής μνήμης στο πρόσωπό του.
αυτό μόνασε ο επίσκοπος Τρίκκης Διονύσιος ο Φιλόσοφος και από εκεί ξεκίνησε την επανάστασή του, η αποτυχία της οποίας οδήγησε στην καταστροφή του και την αρπαγή της περιουσίας και των κειμηλίων του. Το τωρινό μοναστήρι χτίστηκε το 1763, δηλαδή 152 χρόνια, ύστερα από την καταστροφή από τους Τούρκους. Σύμφωνα με την παράδοση, ένας καλόγερος από την Κακαβιά είδε στον ύπνο του την τοποθεσία και ήρθε στο Ραδοβίζι. Πήρε ανθρώπους με τσεκούρια κι άνοιξε δρόμο μέσα στο πυκνό ρουμάνι, που δεν μπορούσε ούτε λύκος να σπάσει, και στην αυλή του σημερινού μοναστηριού, εκεί που είναι μια βρύση, βρήκε την εικόνα του Αη-Δημήτρη απάνω στο πορί και ξανάχτισε το μοναστήρι. Στους πολλούς ο Διονύσιος είναι γνωστός ως Σκυλόσοφος και όχι ως Φιλόσοφος, για να φανεί η σκληρότητα της ιστορικής μνήμης στο πρόσωπό του.