Παρότι τα δικαστήρια αναγνωρίζουν τίτλους ιδιοκτησίας, το κράτος τα χαρακτηρίζει δημόσιες δασικές εκτάσεις, αλλά οι πολίτες θα φορολογηθούν γι' αυτά!
πάμπολλες οικογένειες αντιμετωπίζουν πρόβλημα. Μέσα σ' αυτά τα λιβάδια υπάρχουν και διάσπαρτα τμήματα καλλιεργειών, οι οποίες είναι αναγκαίες για ζωοτροφές και δενδροκομία (κυρίως ελαιώνες). Μεταπολεμικά και μέχρι το 1975 γινόταν καύση τους για αύξηση της βοσκοϊκανότητας με έγγραφες άδειες και επίβλεψη των δασικών υπηρεσιών. Από τις αρχές όμως του 1975 και μετά, οι δασικές υπηρεσίες απαίτησαν από τους περισσότερους κτηνοτρόφους να προσκομίσουν τους τίτλους κυριότητας των λιβαδιών, που χρησιμοποιούσαν για την εκτροφή των κοπαδιών τους. Όσοι ιδιοκτήτες δεν παρουσίαζαν συγχρόνως, εκτός από τον τίτλο κυριότητας, και τον απώτερο Οθωμανικό τίτλο (ταπί) προ της απελευθερώσεως, το λιβάδι τους θεωρούνταν δημόσια δασική έκταση. Η επιδίκαση των αγωγών κυριότητας συνήθως διαρκεί από 20 έως 30 έτη ενώ όσοι από τους ιδιοκτήτες δικαιώθηκαν αμετάκλητα από τα πολιτικά δικαστήρια, η δικαίωσή τους δεν είχε κανένα πρακτικό αποτέλεσμα, διότι κατά την διάρκεια της δικαστικής διαμάχης (30ετία) τα λιβάδια άλλαξαν μορφή, εξαιτίας της φυσικής βλάστησης που απέκτησαν. Σήμερα η πολιτεία απαντά στους ιδιοκτήτες ότι δικαιωθήκατε ιδιοκτησιακά, αλλά το λιβάδι σύμφωνα με το νόμο είναι δασική έκταση και δεν μπορεί να αξιοποιηθεί για κανένα σκοπό, «ξεχνώντας» ότι η σημερινή μορφή των λιβαδίων έγινε με ευθύνη της και ουσιαστικά τα δήμευσε χωρίς να πληρώσει τίποτε. Οι αρνητικές συνέπειες για τους ιδιοκτήτες αυτών των εκτάσεων, πολλές, χωρίς υπαιτιότητα των ίδιων. Ταλαιπωρία πολλών ετών. Βαριές δικαστικές δαπάνες. Φορολογία κληρονομιάς (οι δικαιοπάροχοι γονείς απεβίωσαν). Εξόντωση τους με το Φόρο Ακίνητης Περιουσίας που θα τους επιβληθεί με το νέο έτος 2014, για μια νεκρή περιουσία.