Γιατί Κοσμά μας άφησες τόσο νωρίς ; Η 25η Μαΐου του 2013 ήταν για εμάς μια μέρα
πένθιμη γιατί χάσαμε τον δικό μας άνθρωπο τον ΑΔΕΡΦΟ ΜΟΥ και όταν
χάνεις έναν δικό σου άνθρωπο το στόμα σου σφίγγει, δεν μπορείς να
πεις λέξη τα μάτια σου πνίγονται στα δάκρυα και δεν μπορείς να δεις,
τα πόδια σου λυγίζουν και προσπαθείς να κρατηθείς όρθιος, όλα φαίνονται
ότι έχουν παγώσει γύρω
σου σαν να έχει σταματήσει ο χρόνος γιατί έγιναν όλα τόσο γρήγορα και προσπαθείς να καταλάβεις αν όλα αυτά είναι ένα κακό όνειρο ( που θα ήθελες να είναι) ή είναι η πραγματικότητα. Μέσα σε αυτόν τον μεγάλο πόνο σου χρειάζεσαι παρήγορα λόγια ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη ,μια αγκαλιά ,από έναν φίλο , έναν συγγενή ,ένα συμπατριώτη, έναν γείτονα. Και ήρθαν όλοι όσοι πρόλαβαν, να έρθουν να τον αποχαιρετίσουν και εσμιξαν τον πόνο τους με τον δικό μας και τα παρήγορα λόγια τους μας κράτησαν όρθιους. Κάποιοι που προσπαθούσαν να μας δώσουν κουράγιο λύγισαν γιατί οι αναμνήσεις που είχαν με τον φίλο τους Κοσμά ήταν πολύ έντονες και πέρασαν από μπροστά τους σαν κινηματογραφική ταινία. Αλλά και οι δυνατοί έχουν το δικαίωμα να λυγίσουν , να κλάψουν και δεν θεωρείται αδυναμία αυτό αλλά ένδειξη πως πραγματικά τον αγαπούσαν όπως τους αγαπούσε και εκείνος και θύμωνε όταν άκουγε να λένε οι να γράφουν κάτι εναντίον τους και έβαζε τον εαυτό του ασπίδα σε πολλές περιπτώσεις γιατί πίστευε πως ο φίλος στην ανάγκη σε χρειάζεται. Γιατί ο Κοσμάς είχε μια ευαίσθητη καρδιά και ήθελε να προσφέρει να δίνει γιατί αυτό τον ικανοποιούσε περισσότερο. Και οι φίλοι του όμως ήταν όλοι εκεί ( όσοι πρόλαβαν να έρθουν ) απλοί άνθρωποι αλλά και επώνυμοι που ήταν και αυτοί απλοί ήρθαν να αφήσουν ένα δάκρυ και να του πουν ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΚΟΣΜΑ θα σε θυμόμαστε για πάντα . Και αυτός σιωπηλά τους έλεγε ένα μεγάλο ευχαριστώ ευχαριστώ Αντώνη, ευχαριστώ Βαγγέλη, ευχαριστώ Κώστα, ευχαριστώ Χρήστο ευχαριστώ Σπύρο, Δημήτρη, Γιώργο, Τάσο, Νίκο, Φαίη, σας ευχαριστώ όλους . Και εμείς σας ευχαριστούμε οι συγγενείς του που μας δώσατε κουράγιο και δύναμη να κρατηθούμε όρθιοι να αντέξουμε στον πόνο. Γιατί θα μας λείψεις πολύ Κοσμά. Γιατί δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ αδελφέ μου.
Γρηγόρης Ζαφείρης
σου σαν να έχει σταματήσει ο χρόνος γιατί έγιναν όλα τόσο γρήγορα και προσπαθείς να καταλάβεις αν όλα αυτά είναι ένα κακό όνειρο ( που θα ήθελες να είναι) ή είναι η πραγματικότητα. Μέσα σε αυτόν τον μεγάλο πόνο σου χρειάζεσαι παρήγορα λόγια ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη ,μια αγκαλιά ,από έναν φίλο , έναν συγγενή ,ένα συμπατριώτη, έναν γείτονα. Και ήρθαν όλοι όσοι πρόλαβαν, να έρθουν να τον αποχαιρετίσουν και εσμιξαν τον πόνο τους με τον δικό μας και τα παρήγορα λόγια τους μας κράτησαν όρθιους. Κάποιοι που προσπαθούσαν να μας δώσουν κουράγιο λύγισαν γιατί οι αναμνήσεις που είχαν με τον φίλο τους Κοσμά ήταν πολύ έντονες και πέρασαν από μπροστά τους σαν κινηματογραφική ταινία. Αλλά και οι δυνατοί έχουν το δικαίωμα να λυγίσουν , να κλάψουν και δεν θεωρείται αδυναμία αυτό αλλά ένδειξη πως πραγματικά τον αγαπούσαν όπως τους αγαπούσε και εκείνος και θύμωνε όταν άκουγε να λένε οι να γράφουν κάτι εναντίον τους και έβαζε τον εαυτό του ασπίδα σε πολλές περιπτώσεις γιατί πίστευε πως ο φίλος στην ανάγκη σε χρειάζεται. Γιατί ο Κοσμάς είχε μια ευαίσθητη καρδιά και ήθελε να προσφέρει να δίνει γιατί αυτό τον ικανοποιούσε περισσότερο. Και οι φίλοι του όμως ήταν όλοι εκεί ( όσοι πρόλαβαν να έρθουν ) απλοί άνθρωποι αλλά και επώνυμοι που ήταν και αυτοί απλοί ήρθαν να αφήσουν ένα δάκρυ και να του πουν ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΚΟΣΜΑ θα σε θυμόμαστε για πάντα . Και αυτός σιωπηλά τους έλεγε ένα μεγάλο ευχαριστώ ευχαριστώ Αντώνη, ευχαριστώ Βαγγέλη, ευχαριστώ Κώστα, ευχαριστώ Χρήστο ευχαριστώ Σπύρο, Δημήτρη, Γιώργο, Τάσο, Νίκο, Φαίη, σας ευχαριστώ όλους . Και εμείς σας ευχαριστούμε οι συγγενείς του που μας δώσατε κουράγιο και δύναμη να κρατηθούμε όρθιοι να αντέξουμε στον πόνο. Γιατί θα μας λείψεις πολύ Κοσμά. Γιατί δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ αδελφέ μου.
Γρηγόρης Ζαφείρης