Του Χρήστου Θεοχαράτου
Η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος μοιράζει από τους ναούς φυλλάδιό της «Προς το Λαό», το οποίο αποτελεί όχι μόνο κραυγή αγωνίας για την πορεία της χώρας, αλλά και εγερτήριο σάλπισμα προς κάθε Ελληνίδα και προς κάθε Έλληνα που βλέπει ότι τα ιερά και τα όσιά του (η πίστη του και η πατρίδα του) διατρέχουν τον έσχατο κίνδυνο και, μάλιστα, βάσει ενός προκατασκευασμένου σχεδίου!Ενώ, όμως, θα ανέμενε κανείς ότι κυβέρνηση, κόμματα, ΜΜΕ και άλλοι φορείς, θα προβληματίζονταν εντόνως από το περιεχόμενο του φυλλαδίου και θα του έδιναν τη μεγαλύτερη δυνατή δημοσιότητα, οι περισσότεροι έχουν σταθεί στο τυπικό μέρος και θέτουν το παραπλανητικό και αντιιστορικό ερώτημα, αν δικαιούται η Διοικούσα Εκκλησία να κάνει δημόσια παρέμβαση στα πολιτικά και οικονομικά πράγματα της Πολιτείας…Πρώτα - πρώτα η κρίση που αντιμετωπίζει σήμερα η χώρα μας δεν είναι μόνο οικονομική και πολιτική. Είναι και κοινωνική. Είναι και ηθική. Είναι -πρωτίστως και κυρίως- και εθνική, αφού άλλα (εξωελληνικά) κέντρα αποφασίζουν για εμάς, χωρίς εμάς, και αφού και ο ίδιος ο πρωθυπουργός πολλάκις έχει κάνει λόγο για «μειωμένη εθνική κυριαρχία»!
Και, άρα, η Εκκλησία της Ελλάδος έχει και το δικαίωμα και την υποχρέωση να δώσει το αγωνιστικό της «παρών» - δικαίωμα που απέκτησε, κατά τους αιώνες της αναγέννησης του Νεοελληνικού κόσμου με τις στρατιές των Νεομαρτύρων της, με τις χιλιάδες των νεκρών κληρικών της κατά τους εθνικοαπελευθερωτικούς Αγώνες, με τις μυριάδες των ρασοφόρων που υπήρξαν πολέμαρχοι της ελευθερίας και το 1821 και το 1912-13 και το 1922 και το 1940 – ακόμη και κατά τα χρόνια της κατοχής και της αντίστασης.
Αλλωστε, στο ίδιο φυλλάδιο η Ιεραρχία κάνει με ιδιάζουσα παρρησία την αυτοκριτική της και ζητεί συγγνώμη από το Λαό για τα σφάλματα ή τα σκάνδαλα -για τις πράξεις ή τις παραλείψεις της- θέλοντας έτσι να τονίσει ότι, πέρα και πάνω απ’ όλα, χρειάζεται εξανάσταση και ενότητα όλων μας για κοινούς αγώνες.
Τι αναφέρει η Ιεραρχία της Εκκλησίας;
* Ότι, «η χώρα μας φαίνεται να μην είναι πλέον ελεύθερη, αλλά να διοικείται επί της ουσίας από τους δανειστές μας…».
* Ότι, «η πολιτική ηγεσία ουσιαστικά υπονόμευσε τα πραγματικά συμφέροντα της χώρας και του λαού…».
* Ότι, «αυτό που συμβαίνει σήμερα στη χώρα μας είναι πρωτόγνωρο και συνταρακτικό. Μαζί με την πνευματική, κοινωνική και οικονομική κρίση, συμβαδίζει και η, πάσης φύσεως, ανατροπή. Πρόκειται για προσπάθεια εκρίζωσης και εκθεμελίωσης πολλών παραδεδομένων, τα οποία ώς τώρα θεωρούνταν αυτονόητα…».
* Ότι, «τα πρόσωπα στην πολιτική σκηνή του τόπου μας είναι, εδώ και δεκαετίες, τα ίδια… Και ενεργούν ως εντολοδόχοι…».
* Ότι, «η Εκκλησία δεν αντιμάχεται την Πολιτεία, αλλά εκείνους που, εκμεταλλευόμενοι την Πολιτεία και κρυμμένοι πίσω από την εξουσία επιχειρούν να στερήσουν (από το λαό μας) την ελπίδα…».
* Ότι, «η Εκκλησία δεν φοβάται να αμυνθεί στο πονηρό σύστημα αυτού του κόσμου, έστω και αν η αντίσταση σημαίνει διωγμό ή και μαρτύριο…» κ.λπ. κ.λπ.
Η Εκκλησία, βεβαίως, καθυστέρησε να πάρει θέση απέναντι στην τραγωδία που βιώνει η κοινωνία μας και στους κινδύνους που απειλούν το Λαό και το Εθνος. Σε όσους, όμως, αρχιερείς έθεσε το σχετικό ερώτημα η στήλη, πήρε σχεδόν στερεότυπη απάντηση:
- Εξαντλήσαμε όλα τα χρονικά περιθώρια μήπως δούμε κάποιο φως. Αλλά, το σκοτάδι συνεχίζεται και η Εκκλησία όφειλε να δηλώσει παρούσα…