Είχαν ρωτήσει έναν μαχητή του 1940, πως κατάφεραν και λύγισαν τότε οι Έλληνες τους πανίσχυρους Ιταλούς. Και απάντησε, απλά, φυσικά και βαθυστόχαστα: Με τα κορμιά μας
Ήθελε να δείξει, πως σε κάθε μάχη έδιναν ολόκληρο το είναι τους. Πως δεν σκέφτονταν αν θα γύριζαν πίσω. Πως είχαν αποφασίσει το θάνατό τους, όταν ξεκινούσαν.
Αλήθεια τι απέγινε το όραμα των αγωνιστών, που πολλοί από αυτούς άφησαν τα κόκκαλά τους στις λαγκαδιές και στα φαράγγια και στις ρεματιές ή έμειναν με κομμένα πόδια πάνω στο καροτσάκι, αλλά με το κεφάλι γεμάτο δάφνες και τη συνείδηση αναπαυμένη;
Φυσικά και πάλεψαν μέχρι θανάτου για να αποκρουσθεί ο βάρβαρος επιδρομέας, για να γλυτώσουμε από τα μαύρο χάρο και τις φασιστικές αλυσίδες.
Φυσικά και πάλεψαν για μια λεύτερη ζωή, αλλά και για το ιερό και όσιο, που λέγεται Πατρίδα και η οποία έχει δικαίωμα να ζητεί θυσίες, γιατί είναι η υπόστασή μας.
Όμως πάλεψαν και για την προκοπή του τόπου, για να μη πισωγυρίσουμε, για να σταματήσει να τρέφεται η σαπίλα, για να βγούμε από τα τέλματα εκείνα τα νοσογόνα των μικροϋπολογισμών, της αδικίας, της διαφθοράς, της συναλλαγής, που έδωσαν - και θα δίνουν και στο μέλλον - δύναμη στον όλεθρο.
Πάλεψαν για να γίνει μια νέα δημιουργία, μια καινούργια Ελλάδα πάνω στα ερείπια, για να διαφέρει το αύριο από το σήμερα, για να αλλάξει κάτι, για να μη κερδίζουμε τις μάχες και χάνουμε τις νίκες!
Από των μαχών του '40 τα πεδία, από των νεκρών τους τάφους, έρχεται το σύνθημα, που είναι προσταγή, να μη πάει χαμένο το αίμα, που πότισε την Ελληνική Γη.
Και αυτό πρέπει ενωμένοι να το προσπαθήσουμε όλοι μας με όλες μας τις δυνάμεις, ώστε ο καθένας μας να είμαστε η εγγύηση για ένα ειρηνικό και αναγεννητικό μέλλον της Πατρίδας μας, όπου δεν θα έχει θέση ό,τι σάπιο, ό,τι άρρωστο, ότι ψεύτικο.
Στην εποχή μας χρειάζεται και πάλι να φουντώσει το αίσθημα της φιλοπατρίας μέσα στις καρδιές μας, καθώς οι κίνδυνοι δεν λείπουν.
Είναι και αυτό ένα πολύτιμο κομμάτι της κληρονομιάς, την οποία μας άφησαν οι ήρωες του '40, αυτές οι μεγαλειώδεις και ώριμες ψυχές, που κατάφεραν να γεμίσουν το είναι τους με το αίσθημα της αγάπης στην Ελλάδα και να είναι έτοιμοι και να πεθάνουν ακόμη για τη χώρα τους.
Ένα κομμάτι, που ξεχωριστά στις ημέρες μας γίνεται αξιομνημόνευτο. Και, που χρειάζεται οι σύγχρονοι να το μελετήσουμε βαθιά. Γιατί μόνο η ανάπτυξη και η προαγωγή της ηθικής κληρονομιάς των ανθρώπων εκείνων, αποτελεί αξιοποίηση του '40 από τα άτομα και από το Έθνος.
