μας χρόνια.
Όλοι μια θετική σκέψη έχουν να κάνουν γι' αυτόν και μια επαινετική κουβέντα να πουν.
Τον βλέπαμε που και που μέχρι πριν μερικούς μήνες σε μια καφετέρια, ήρεμο, γαλήνιο, ζεστό στη συμπεριφορά του, ανταλλάσσαμε σύντομα δύο τρεις κουβέντες και πάντοτε φεύγαμε ανακουφισμένοι ψυχικά από δίπλα του.
Ο Πέτρος Καίσαρης ως χαρακτήρας υπήρξε ένα λουλούδι όχι του βάζου, αλλά της γνήσιας και γόνιμης καλλιέργειας.
Τον έβλεπες κάθε στιγμή, μέσα από το χιούμορ του και την απλότητά του, μέσα από το χαμόγελο και το βλέμμα του, ότι ήθελε ποθούσε μια κοινωνία όμορφα χτισμένη. Ανθρώπους όχι συννεφιασμένους, αλλά χαρούμενους.
Πάντοτε θα τον θυμόμαστε με τη σοφή σιγή της ειλικρίνειας. Θα τον βλέπουμε μέσα από τα μισάνοιχτα μάτια της ονειροπόλησης. Μπροστά μας θα ανεμίζουν τα ροδοπέταλα της καθάριας καρδιάς του και ο ρεμβασμός μας θα βαθαίνει.
π. Ηλίας Μάκος