Η Εκκλησία της Αλβανίας δεν ξέχασε τους άπορους ούτε αυτή την Πασχαλιά...
Του π. Ηλία Μάκου
Πέρα από τα τρόφιμα, διανεμήθηκε και μαγειρεμένο φαγητό σε έχοντες ανάγκη, αλλά κυρίως τους μετέδωσαν ευχαρίστηση και ελπίδα.
Και στην Αρχιεπισκοπή Τιράνων, αλλά και στις Μητροπόλεις Βερατίου, Κορυτσάς, Αργυροκάστρου, Απολλωνίας και Φίερι, Ελμπασάν οι φτωχοί γεύτηκαν για μια ακόμη φορά την αγάπη και τη φροντίδα της Εκκλησίας.
Κάτι, που φάνηκε στα μάτια τους και στο πονεμένο χαμόγελό τους στα πικραμένα χείλη τους.
Άνθρωποι κάθε ηλικίας ένιωσαν ότι δεν είναι εγκαταλελειμμένοι, αλλά κάποιοι τους σκέφτονται, κάποιοι ενδιαφέρονται γι’ αυτούς, κάποιοι τους αγαπάνε.
Δεν τους αντιμετωπίζουν αφηρημένα, σαν μια έννοια απρόσωπη, αλλά ως πρόσωπα, που το καθένα έχει τα ιδιαίτερα προβλήματά του και αυτά αφουγκράζονται και σε αυτά προσπαθούν να δώσουν μια διέξοδο…
Γι’ αυτό ακούνε αυθόρμητα ένα μεγάλο ευχαριστώ, που βγαίνει μέσα από την καρδιά των ταλαιπωρημένων ανθρώπων, που νιώθουν ανακούφιση.
Γι’ αυτό δεν έχει σημασία αν υπάρχουν πολλοί ή λίγοι, που δεν νοιάζονται, αλλά αν ο καθένας ως άτομο, ως Ορθόδοξος πρώτα απ’ όλα, κάνει το καθήκον του.
Το στελεχιακό δυναμικό της Εκκλησίας της Αλβανίας ζουν, δρουν και γράφουν την καλή ιστορία της προσφοράς στη γειτονική χώρα.
Και η αγάπη τους γίνεται ένα μήνυμα και ένα προσκλητήριο για μια νέα ζωή.
Και είναι σίγουρο ότι ο κόσμος μας θα γίνει καλύτερος όταν εννοήσει καθένας μας τη θέση του μέσα σ’ αυτόν.
Και δεν περιμένει να διορθωθούν από μόνα τους τα πράγματα, αλλά αγωνίζεται για τη βελτίωσή τους, έτσι ώστε η καλυτέρευση των συνθηκών να μην αναβάλλεται επ’ άπειρον, χωρίς ποτέ ή πολύ καθυστερημένα να πραγματοποιείται.
Το καθήκον αυτό δεν είναι ούτε εύκολο έργο, ούτε λόγων μόνο ατόμων. Είναι υποχρέωση όλων μας.
Ο Θεός της αγάπης δεν είναι μια θεωρητική πίστη, αλλά ένα γεγονός, που αλλάζει κυριολεκτικά τη ζωή μας.
Η αναγνώριση της παρουσίας του Θεού δίνει ένα ξεχωριστό νόημα σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Η μοναξιά και η ανεστιότητα αντικαθίσταται από τη ζεστασιά και τη θαλπωρή της αγάπης του Θεού, που γεμίζει τη ζωή μας και της δίνει περιεχόμενο.
Έτσι οι άνθρωποι ανακαλύπτουν ότι είναι αδέρφια, παιδιά του ίδιου πατέρα.
