Ομαδικές βαπτίσεις νέων στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Αλβανίας
Του π. Ηλία Μάκου
Συνεχίζονται οι ομαδικές βαπτίσεις νέων (αγοριών και κοριτσιών) στην Αλβανία, κάτι, που δείχνει την άνοδο της Ορθοδοξίας στη χώρα, ελπιδοφόρο αποτέλεσμα των επίπονων και πολύπλευρων αγώνων του αρχιεπισκόπου Αναστασίου, κατά τα κατασκηνωτικά προγράμματα, που βρίσκοντια σε εξέλιξη.
Έτσι στη Μονή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου στο μέσο λιμνοθάλασσας, στο Σβέρνετς της Αυλώνας, βαπτίστηκαν από τον π. Νικόλαο 3 αγόρια.
Επίσης στη Μονή Ιωάννου του Βλαδιμήρου στο Ελμπασάν βαφτίσηκαν από τον ηγουμενεύοντα Ειρηναίο τρία κορίτσια.
Όλο και περισσότεροι, παιδιά και νέοι, αποφασίζουν, μετά από κατήχηση, να ακολουθήσουν τον κόσμο της χάριτος, που σε τίποτα δεν θυμίζει τον κόσμο της φθοράς και της πτώσης. Και δεν θέλουν να μείνουν έξω από την ευλογία του Θεού.
Και το έδειχναν τα μάτια τους ότι όλα μέσα τους "παρασύρονται" στο... πανηγύρι του Θεού.
Έγιναν πολίτες της υπέρχρονης Βασιλείας του Θεού, θα γεύονται Δώρα Τίμια, ικανά να χορτάσουν την πείνα και τη δίψα για αληθινή ζωή.
"Εκτοξεύτηκαν" σε μια άλλη πραγματικότητα, σ' ένα χώρο άχωρο και σ' έναν χρόνο άχρονο.
Αξίζει να σημειωθεί ότι οι βαπτίσεις στην Αλβανία από το 1991 μέχρι και σήμερα ανέρχονται σε χιλιάδες, ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός, που δείχνει την ανυψωτική πορεία της Εκκλησίας της Αλβανίας και ως προς την προσέλευση νέων συνειδητών πιστών.
Και είναι βαθύς ο πόθος κάθε ψυχής, που λούστηκε από το φως του Χριστού, να μένει για πάντα σ' αυτή την κατάσταση της νέας εν Χριστώ ζωής. Να λευκοφορεί. Λευκή να λάμπει ως ολόλευκος κρίνος.
Αυτή είναι ελπίδα, αλλά και η προσευχή για τους νεοβαπτιζόμενους στον Αυλώνα.
Αν ο Χρισιτιανός γίνεται καθημερινά δοχείο του Θεού, αν αγωνίζεται να αξιοποιεί και να επαυξάνει τις θείες δωρεές, αν πασχίζει να κρατάει αμόλυντο το χιτώνα της καρδιάς του, τότε βρίσκεται σε ανοδική πορεία για την κατάκτηση της αρετής, για να πετύχει το μεγάλο προορισμό του πάνω στη γη.
Έτσι η κολυμβήθρα είναι "τάφος", όπου θάβεται το "σώμα της αμαρτίας", αλλά και "γεννήτρα", από την οποία γεννιέται ο νέος άνθρωπος.
Με αυτό τον τρόπο η ζωή γίνεται χρήσιμη. Βλέπει κανείς πόσο σύντομη και περαστική είναι. Αλλά και τη μεγάλη σπουδαιότητα και ιερότητα, που έχει.
Είναι στίβος καλλιέργειας, αλλά και πρόγευση της σωτηρίας. Είναι προθάλαμος και εισαγωγή για την αιωνιότητα, ετοιμασία-προετοιμασία σήμερα για το αύριο.
