Τα...πήγαινε μια χαρά με τον Θεό!

Εορτάστηκε για πρώτη φορά η σύγχρονη αγία Γαβριηλία (Παπαγιάννη) -Τα...πήγαινε μια χαρά με τον Θεό!

Του π. Ηλία Μάκου

Για πρώτη φορά εορτάστηκε, στις 28 Μαρτίου 2024 (γεννημένη το 1892 κοιμήθηκε στη Λέρο το 1992), στην Εκκλησία της Ελλάδας και σ' ολόκληρη την Ορθοδοξία η μνήμη της σύγχρονης αγίας Γαβριηλίας (Παπαγιάννη), που αγιοποιήθηκε πρόσφατα (3 Οκτωβρίου 2023) από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, καθώς ανέπτυξε μια τεράστια ιεραποστολική πορεία αγάπης στα πέρατα της οικουμένης, αναδεικνύοντας την οικουμενική αποστολή της Εκκλησίας. 

Ό,τι και αν έκανε στη ζωή της μοσχοβολούσε το άρωμα της καρδιάς της. Με σπουδές στη φιλολογία, στη βοτανική και στη φυσιοθεραπεία, όταν το 1923 η οικογένειά της εγκαταστάθηκε από την Κωνσταντινούπολη στην Αθήνα, αρχικά φρόντιζε ψυχιατρικά ασθενείς και γέροντες, ενώ στη συνέχεια  λειτούργησε φυσιοθεραπευτήριο, αναπτύσσοντας μεγάλο δίκτυο και δίτχυ συμπαράστασης, φροντίδας και στοργής προς τους φτωχούς.

Αυτή την εμπνευσμένη και φωτισμένη αγαπητική δράση επέκτεινε διεθνώς, με καθαρά πνευματικό προσανατολισμό και σκοπό, χωρίς ποτέ να ξεκουράζεται. Μάλιστα είναι ενδεικτικό ότι τις περισσότερες ημέρες κοιμούνταν μόνο 2 με 3 ώρες.  

Αφοσιώθηκε στο Χριστό και τον διακόνησε, μέσω των συνανθρώπων, στην Ινδία, στο Θιβέτ, στη Μονή Αγίου Λαζάρου στη Βηθανία, όπου εκάρη μοναχή, στην Αμερική, στην Ουγκάντα, στην Ευρώπη, όπως η ίδια έλεγε γύρισε τον κόσμο οκτώ φορές, και κατέληξε στην Αθήνα,  σ' ένα δωματιάκι-κελί στην Κυψέλη, όπου ζούσε ασκητικά και προσευχόμενη και αμέτρητοι άνθρωποι την επισκέπτονταν για να στηριχθούν ψυχικά με τις συμβουλές της και τις εμπειρίες της, που είχαν θεία προέλευση. 

Η ζωή της οσίας Γαβριηλίας, πήρε το χρώμα της, από αυτό, που πίστευε. Το μυστικό και προσωπικό βίωμα για τον Χριστό το επι-κοινωνούσε, όχι προπαγανδιστικά και προσηλυτιστικά, αλλά με πράξεις στους άλλους ανθρώπους.

Και αυτό το βίωμα ήταν το κέντρο και η βάση, που κατέτασσε την σκέψη της και προσανατόλιζε την ζωή της, γιατί τα...πήγαινε μια χαρά με τον Θεό.  Η πορεία της στη γη έπαιρνε το "ἀγιο βάθος" από τον Θεό και αυτό άνοιγε άπειρους δρόμους εντός της. 

Είχε κατορθώσει να διατηρεί πάντοτε φρόνημα ταπεινό. Μπροστά στον Άγιο Θεό έβλεπε την ευτέλειά της και αισθανόταν την συγγένειά της με την αμαρτωλότητα και ζητούσε το θεϊκό έλεος. Έτσι κατόρθωσε να αποκτήσει ζηλευτές αρετές και να ανυψωθεί. 

Έτσι ξεδίπλωσε το μεγαλείο της προσωπικότητάς της, αλλά και φανερώθηκε η ταπεινωσύνη της, που είναι χαρακτηριστικό όλων των αληθινά μεγάλων.