Του π. Ηλία Μάκου
Και στους Β΄ Χαιρετισμούς πλημμύρισαν με πιστούς οι ναοί της Αλβανίας, γεγονός, που πρώτον, δείχνει την ευλάβεια προς τη Μητέρα του Χριστού, αλλά και ότι οι Ορθόδοξοι στην Αλβανία όλο και αυξάνονται.Στον καθεδρικό ναό Τιράνων "Ανάσταση" χοροστάτησε ο Επίσκοπος Βίλιδος Άστιος, ενώ συμπροσευχόμενος ήταν ο Μητροπολίτης Αμαντίας Ναθαναήλ.
Ο Μητροπολίτης Κορυτσάς Ιωάννης συμπροσευχήθηκε στο ναό της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος Κορυτσάς, ενώ ο Μητροπολίτης Ελμπασάν Αντώνιος στο ναό Αγίου Νικολάου Ελμπασάν.
Μπορεί ο ναός του Αγίου Γεωργίου στη Λίμποφσα του Φίερι να είναι παλαιός και με φθαρμένες από την πολυκαιρία αγιογραφίες, ωστόσο στους Β΄ χαιρετισμούς, που τελέστηκαν εκεί, χοροστατούντος του επιχώριου Μητροπολίτη Νικολάου, δημιουργήθηκε μια ανεπανάληπτη κατάνυξη.
Οι πιστοί ένιωσαν, ναι ένιωσαν, πνευματικά, την παρουσία της Παναγίας. Ένιωσαν, μέσα στους δύσκολους και ανασφαλείς καιρούς μας, μια μάνα, μια ελπίδα, μια ζεστή και γλυκιά ηλιαχτίδα. Μια δροσιά και χαρά της ζωής. Ένα αναγάλλιασμα νου και ψυχής. Και αισθάνθηκαν ότι οι άνθρωποι, ενώ σκουντάμε ο ένας τον άλλον, εντούτοις είμαστε τόσο μακριά. Ψυχικά μας χωρίζει άβυσσος. Και αυτό όχι με ξένους. Και με τους δικούς μας. Κάποτε με τον ίδιο τον εαυτό μας.
Η Παναγία στους Χαιρετισμούς θυμίζει σε όλους μας το δράμα, που πρέπει να ξεπεράσουμε. Και το δράμα αυτό είναι ότι χάσαμε την επικοινωνία με τον Θεό. Και αυτή ως μεσίτρια μας περιμένει να την αποκαταστήσει.
Η σωστή επικοινωνία με τον Θεό, διασφαλίζει την επικοινωνία με τον άνθρωπο. Δεν είναι σωστή η επικοινωνία μας με τον Θεό, όταν δεν υπάρχει επικοινωνία μας με τον συνάνθρωπο. Ο Θεός είναι αόρατος. Είναι Πνεύμα. Κι’ όμως νομίζουμε ότι τα καταφέρνουμε κι επικοινωνούμε. Πηγαίνουμε στην Εκκλησία. Κάνουμε την προσευχή μας στην Παναγία. Προσκυνούμε την εικόνα της.
Αλλά δεν κάνουμε ένα βήμα στον πόνο του άλλου. Είμαστε τυφλοί και δεν διαβάζουμε στα μάτια του αδελφού μας την αγωνία του.
Τι είναι πιο δύσκολο; Να επικοινωνεί κανείς με τον Θεό ή με τον άνθρωπο; Από πρώτη όψη η απάντηση «με τον Θεό» φαίνεται να στέκεται. Ο άνθρωπος είναι κοντά μας δίπλα μας, ίδιος με μας. Και όμως το δύσκολο είναι να επικοινωνούμε με τον άνθρωπο.
Η Παναγία μας διδάσκει ότι ο δρόμος, που οδηγεί στο Θεό είναι εκείνος, που περνάει από τον άνθρωπο. Ο Θεός, μέσω της Παναγίας, κατέβηκε από τον ουρανό για να σώσει τον άνθρωπο, ο οποίος άνθρωπος είναι απαραίτητο να περάσει από το συνάνθρωπο για να συναντήσει τον Θεό.
Έτσι η Παναγία μας καλεί σε ανόρθωση, αποφεύγοντας το ολίσθημα και το κατρακύλισμα της ψυχής μας και μας δείχνει το σκαλί της ανόδου. Το σφάλμα είναι ανθρώπινο. Η εμμονή στο σφάλμα είναι διαβολική. Η μετάνοια είναι αγγελική.
Αυτό μας προτρέπει η Παναγία. Με κριτήριο την πίστη να καθίσουμε τον εαυτό μας τον κακομαθημένο κάτω και να του καταλογίσουμε ελλείψεις και σφάλματα. Δύσκολο πράγμα. Αλλά ωραίο.
Και αν το πράξουμε, θα διαπιστώσουμε ότι η ζωή της Παναγίας μπορεί να λειτουργήσει σαν το «στρωματέξ» της κουρασμένης μας ζωής. Το μαλακό μαξιλάρι, όπου γέρνει και αναπαύεται από την αμαρτία η ταραγμένη συνείδησή μας.
