Και αναμόρφωσε και αναγέννησε το Πολύδροσο, σε συνεργασία με τους συγχωριανούς του συνεταίρους, μη υπολογίζοντας τον κόπο και τα έξοδα, αλλά βάζοντας πάντα μπροστά την καρδιά του και απευθυνόμενος όπου μπορούσε για να εξασφαλίσει εισφορές, σε συντοπίτες του, σε φίλους του, σε φορείς κ.λπ.
Όσο και αν φαίνεται παράξενο, είναι πραγματικότητα και δείχνει ξεκάθαρα τον πόθο και το πάθος του για το χωριό του. Το Φθινόπωρο του 1945, έπεισε τους συγχωριανούς του Κωνσταντίνο Φώτση και Σταύρο Μάκο, να ιδρύσουν στο Κάιρο Αιγύπτου, όπου ήταν συνέταιροι σε επιχείριση, "φιλική εταιρεία", με την επωνυμία "ΛΑ-ΦΩ-ΜΑ" (Λαμπρίδης-Φώτσης-Μάκος) για τις μεταξύ τους σχέσεις και για την οικονομική ενίσχυση του χωριού τους!
Μάλιστα συνυπέγραψαν και καταστατικό. Μεταξύ των όρων του καταστατικού, ήταν "να παντρευτούμε και να δημιουργήσουμε οικογένειες. Αν ένας από τους τρεις συνεταίρους πεθάνει, οι ζώντες συνέταιροι θα στηρίξουν την οικογένεια του θανόντος, ως και τα παιδιά του θανόντος, μέχρι να φθάσουν στο επίπεδο της μορφώσεως των παιδιών των ζώντων συνεταίρων. Πέντε τοις εκατό από τα καθαρά μας κέρδη κάθε χρόνο έως ότου θα υφίσταται η εταιρεία ΛΑ-ΦΩ-ΜΑ θα στέλνονται στο χωριό Βλαχώρι Σουλίου Θεσπρωτίας, για το Σχολείο, την Εκκλησία και για κάθε κοινωφελές έργο, ως και για υποτροφίες, καθώς και για βοηθήματα φτωχών".
Ο φιλόλογος Νίκος Υφαντής σχολιάζει σχετικά: "Η τήρηση των άρθρων από τους συνεταίρους, προκαλεί θαυμασμό και μαρτυρά τη σύμπνοια, την αυτογνωσία, την αυτοπειθαρχία και τον αυτοέλεγχο, που τους διέκρινε. Διακρίνει κανείς σ' αυτούς τη δημιουργία, την ανθρωπιά και την αλληλεγγύη".
"Ο Χρυσόστομος Λαμπρίδης υπήρξε ο άνθρωπος της πράξης. Το έργο του αδύνατον να κλειστεί σε λέξεις. Ξεκινώντας από τη ριζική αναμόρφωση του μικρού χωριού του, που έφτασαν να το λένε το "Παρίσι" της Θεσπρωτίας, και φτάνοντας να πρωτοστατήσει στη δημιουργία γηροκομείου για τους άπορους γέροντες Αιγυπτιώτες και να συνδράμει αποφασιστικά στη δημιουργία ιδρύματος για Σπαστικά Παιδιά στη Ζίτσα.