Έφυγε από τη ζωή στην Αμερική, όπου είχε ταξιδέψει νεαρός και ζούσε, ωστόσο μέχρι την τελευταία στιγμή η καρδιά του χτυπούσε για τους Φιλιάτες και το αίμα του, που έτρεχε στις φλέβες του, ήταν γνήσια και ατόφια φιλιατιώτικο.
Τις ωραίες και αγνές αναμνήσεις του από τους Φιλιάτες, κατά τα νεανικά του χρόνια, τις κατέγραφε απλά, ζωντανεύοντας μαζί με τα στιγμιότυπα και την αξία, που είχε εκείνη η εποχή, καθώς οι άνθρωποι, μέσα στη φτώχεια τους, έβγαζαν μια καλοσύνη, σε αντίθεση με τη σκληροκαρδία, που συναντά κανείς σήμερα.
Ο Παύλος Μαντέλος, λοιπόν, αυτό, που κατάφερε ήταν να κρατήσει στην ψυχή του συναισθήματα τρυφερά και να τα διοχετεύει, γλυκά και διδακτικά θα λέγαμε, μέσα από τα γραπτά του, περιγράφοντας βιώματά του στους Φιλιάτες, που τον σημάδεψαν, γι' αυτό ποτέ και δεν τα λησμόνησε.
Τι και αν γνώρισε την πίκρα της ξενιτιάς και τις αγωνίες της καθημερινότητας στην Αμερική, το ταξίδι του νου και της καρδιάς του στους Φιλιάτες τον αναζωογονούσε, τον γύριζε σ' έναν κόσμο ολόδικό του, που φεύγοντας από τη ζωή, τον άφησε πολύτιμη κληρονομιά σε μας. Έτσι ούτε ο κόσμος του, ούτε ο ίδιος θα σβήσει από τη θύμησή μας.
Η. Μ.