Του π. Ηλία Μάκου
Στην πλατεία του χωριού, στο απέριττο και λιτό μνημείο, που είναι αφιερωμένο τιμητικά στη μνήμη του, τελέσθηκε επιμνημόσυνη δέηση και κατάθεση στεφάνων.
Συγκινητική ήταν η παρουσία συγγενών του, των οποίων μνήμες ξαναήρθαν στο μυαλό τους. Στην τελετή παρέστησαν ο Δήμαρχος Μιχάλης Πλιάκος, η Αντιπεριφερειάρχης Αγνή Νάκου, ο Πρόεδρος της Κοινότητας Μιχάλης Τσίντας,ο Αστυνομικός Υποδιευθυντής Ιωαννίνων Κων/νος Κοτρώτσιος, ο Αντιστράτηγος εν αποστρατεία Αντώνιος Βασιλείου, συγγενείς του ήρωα και κάτοικοι της περιοχής.
Όλοι οι παρευρισκόμενοι ένιωσαν ότι το οφείλουν, όπως και το οφείλουμε όλοι μας, προς τα νεκρά παλικάρια της Κύπρου, προς τους αγνοούμενους, προς τις μανάδες τους, προς την ιστορία των Ελλήνων, να μη λησμονούμε.
Για να βγει μια ακτίνα ελπίδας στα συντρίμμια, που δημιούργησαν οι Τούρκοι, στον τραγικό χορό και στο σταυρό της προσφυγιάς των Κυπρίων στον ίδιο τους τον τόπο, στο γολγοθά και στο αίμα των θυμάτων, στην καθολική εγκατάλειψη από τις "μεγάλες δυνάμεις".
Αλλά και να υψωθεί ένα απαραίτητο ενιαίο και ισχυρό μέτωπο απέναντι στις ανεξέλεγκτες προκλήσεις της Τουρκίας σε βάρος Ελλάδας και Κύπρου.
Τα συνθήματα "Δεν Ξεχνώ", "Δώστε μας πίσω την Αμμόχωστο", φέρνουν στο μυαλό μας και στην καρδιά μας τη συμφορά και τον πόνο και το ξεκλήρισμα και την τραγωδία του Κυπριακού Ελληνισμού 46 χρόνια τώρα.
Η βαρβαρότητα από την αντικρυνή Ανατολή, δείχνει μέχρι σήμερα την απανθρωπιά και τη σκληρότητα, που μετατράπηκε σε κτηνωδία, των εισβολέων.
Και, δυστυχώς, αυτή η βαρβαρότητα, συνεχίζεται... Δεν σταματάει...
Δεν υπάρχει κάποιος πια, που να μην έχει πειστεί για τις πραγματικές επιδιώξεις της Τουρκίας και τους προσανατολισμούς της.
Ισχύει διαχρονικά αυτό, που είχε πει πριν πολλά χρόνια ο τότε Επίτροπος της ΕΟΚ για τη Μεσογειακή Πολιτική Σεϋσσόν πως ό,τι και αν γίνει οι Τούρκοι δεν αλλάζουν, Τούρκοι μένουν.
Επίσης από το παρελθόν έρχονται για να μας προσγειώσουν στη σημερινή θλιβερή πραγματικότητα και για να την αναδείξουν, τα συγκλονιστικά λόγια μιας Κύπριας μάνας: "Γιατί δεν μου δίνουν πίσω το παιδί μου, γιατί δεν μου λέγουν τι συνέβη στο παιδί μου; Μανάδες, που νιώθετε τη θλίψη μου, αγωνιστείτε μαζί μου, νιώστε το μαρτύριο της πληγωμένης μου καρδιάς, φέρτε τον εαυτό σας στη δική μου θέση".
Αυτό είναι το χρέος της Ελλάδας προς τη μαρτυρική Κύπρο: Να αγωνιστεί μαζί της, με επαγρύπνηση και εθνική αυτοσυνειδησία.
Ας σμίξουμε Ελλαδίτες και Κύπριοι της ψυχής μας τη φλόγα, για να ακουστεί παντού, όσο πιο δυνατά γίνεται, ότι ο Έλληνας της Κύπρου δεν ξεχνά τη λεηλατημένη γη του. Δεν απεμπολεί τα πατρογονικά του δικαιώματα. Δεν βαυκαλίζεται με νόθες λύσεις. Δεν στέκεται σε "πράσινες γραμμές", που του τις επέβαλαν εκβιαστικά οι ισχυροί της γης. Δεν κάνει πίσω στον δίκαιο αγώνα.