Στο καλοκαιρινό απόβροχο η λίμνη Παμβώτιδα, όπου περιδιαβαίνουμε, τυλίγεται από δροσοσταλιές. Στέλνει το χαιρετισμό της με το ανάλαφρο κύμα. Στα βάθη της καρδιάς ανατριχιάζει η γαλάζια συμφωνία ονείρων.
Στέκομαι στην άκρη της Παμβώτιδας. Σκυμμένος στα νερά αναζητώ στην πιο μικρή γωνιά του απείρου τον άγνωστο εαυτό μου. Πάνω από τα νερά της λίμνης αναδεύουν σκέψεις. Όλα τριγύρω έχουν κάτι, που σε αιχμαλωτίζει.
Η ιστορία αναδιπλώνει τη μνήμη της ξακουστής κυρά Φροσύνης, που με άλλες δεκαεφτά γυναίκες σκεπάστηκαν για πάντα, κάποια σκοτεινή νύχτα του 1801, κάτω από τούτα τα νερά. Και από τότε τ' άστρα τρεμοσβήνουν στον υγρό τους τάφο.
Με κυριαρχεί ένα πνεύμα, που φανερώνει το βαθύτερο νόημα, που έχει για μένα η λίμνη. Τ' ακύμαντα νερά της;, αυτή η γλυκιά Παμβώτιδα, είναι για μένα το κύμα της ζωής και η θύελλα της δράσης.
Πορεύομαι με τον αγέρα...
