Του π. Ηλία Μάκου
Ο αλησμόνητος π. Αντώνιος, που η κηδεία του θα γίνει στην ιδιαίτερη πατρίδα του, τα Ιωάννινα, ήταν μια πολύ πληθωρική και προσοντούχα προσωπικότητα, με ευρείς ορίζοντες και με ενεργή παρουσία σε πολλούς τομείς, που εκτός από θεολογία σπούδασε διεθνείς σχέσεις και πολιτική και είχε και μεταπτυχιακές σπουδές.
Αξίζει να σημειωθεί ότι πριν ιερωθεί, τον Μάιο του 2017 (διάκονος χειροτονήθηκε από τον τότε Αρχιεπίσκοπο Αμερικής Δημήτριο και πρεσβύτερος από το Μητροπολίτη Αγίου Φραγκίσκου Γεράσιμο), υπήρξε (από το 1999 έως και το 2002) μέλος της μόνιμης αντιπροσωπείας της Ελλάδας στο Γραφείο Τύπου και Πληροφοριών του ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη , αναλυτής των Διεθνών Σχέσεων και Πολιτικής στο Ινστιτούτο Δημοκρατίας του Κωνσταντίνου Καραμανλή, και υποψήφιος βουλευτής (το 2012) με τους "Ανεξάρτητους Έλληνες" στο νομό Ιωαννίνων.
Παρότι ασχολήθηκε με πολλά πράγματα, ποτέ δεν έχασε τον προσανατολισμό του. Προχωρούσε με βεβαιότητα στην αποκεκαλυμμένη αλήθεια του Ευαγγελίου, στην οποία, τελικά αφιερώθηκε.
Άφησε ανεπιφύλακτα τις κοσμικές δόξες και έσπευσε να ακολουθήσει τον Χριστό και μάλιστα ως ιερωμένος.
Ευγενικός και γλυκομίλητος πάντοτε, πορευόταν το δρόμο του Θεού με ταπείνωση και προπαντός με αγάπη.
Ήταν πρόθυμος για το καλό. Τον διέκρινε ο θείος ζήλος, καθώς από μικρό παιδάκι μέσα στην ιερατική οικογένειά του, που είχε μακρές ρίζες, ξεκινούσαν από το 1750 και έφταναν είχε καταλάβει ότι ήταν "κλητός Ιησού Χριστού". Τον διέκρινε ο ζήλος. Τον ενέπνεε ο κατά Χριστόν ενθουσιασμός. Τον χαρακτήριζε η θερμότητα καρδιάς.
Ήξερε καλά, και το έδειχνε, ότι χωρίς προθυμία δεν κατακτιέται ο ουρανός. Χωρίς πνευματική προσπάθεια δεν μπορείς να ακολουθήσεις τον Κύριο και το νόμο Του και να κατακτήσεις τις δωρεές Του και να γευθείς τη βασιλεία Του. Χωρίς αποφασιστικότητα είναι αδύνατον να ζήσεις τη χριστιανική ζωή.
Ο αξέχαστος π. Αντώνιος με τη ζωή του, αν και σύντομη, στάθηκε απέναντι στην απροθυμία, τη νωθρότητα, την αδιαφορία, τη βαριεστιμάρα, τον ατομισμό, την εγωπάθεια, που αλλοιώνουν και αναιρούν τον πνευματικό αγώνα. Και η πορεία , εκκλησιαστική και κοινωνική, που διέγραψε, σφραγίστηκε από το πνεύμα της αυταπάρνησης και της προσφοράς, που είναι γνώρισμα κάθε γνήσιου Χριστιανού και μάλιστα κληρικού και θεμέλιο της χριστιανικής ζωής.
Είχε μέσα του διάθεση αυταπάρνησης και προσφοράς, δεν λησμονούσε ούτε για μια στιγμή το χρέος του ως Ορθόδοξος, γι' αυτό ευαισθητοποιούνταν και δεν ήταν ψυχρός απέναντι στις ανάγκες και στον πόνο των άλλων.
Το σπουδαίο είναι πως η συμπόνοιά του δεν εκδηλωνόταν μόνο μ' ένα συναισθηματικό τρόπο, αλλά με συγκεκριμένο έργο.
Όσοι τον γνώριζαν θα τον αναζητούν ανάμεσα στις άδολες καρδιές, αλλά και ψηλά, στις μελωδίες, στα χρώματα και τα φυλλώματα του Θεού.