Του π. Ηλία Μάκου
Και γιατί αποχαιρετούμε μια ψυχή αγνή, γλυκύτατη. Μια καρδιά, που κάθε κτύπος της ήταν αγκαλιά και καλοσύνη. Ένα βλέμμα γαλήνιο, ταπεινό, γεμάτο πνευματικότητα, ακόμη και στις πονεμένες καταστάσεις, που σε ανέβαζε σε άλλες σφαίρες, πλούσιες σε συναίσθημα και ουσία ζωής.
Και γιατί συνδεόμαστε φιλικά, εδώ και πολλά χρόνια, με τον αδελφό της, επιφανή δικηγόρο Θωμά Οικονόμου, που εκείνη ήταν το στήριγμά του και αυτός ήταν το στήριγμά της.
Οι λέξεις δεν φτάνουν, ούτε για να περιγράψουν τη θλίψη μας, ούτε για να συνθέσουν την μοναδική προσωπικότητα της αλησμόνητης Φλωρέττας. Δεν μπορούν να χωρέσουν ούτε τα συναισθήματά μας ούτε την μοναδική μορφή της.
Γιατί όποιες και αν είναι οι λέξεις, όσες και αν είναι, ποτέ δεν θα μπορέσουν να μεταφέρουν την ομορφιά, τον ήλιο των εσωτερικών της σκιρτημάτων, αλλά και της αθόρυβης προσφοράς της στα παιδάκια, που τα άγγιζε η δροσερή και στοργική και παιδαγωγική πνοή της.
Είναι σίγουρο πως και ο αδελφός της και όσοι τη γνώριζαν θα τη νιώθουν πάντα να χτυπά την πόρτα της καρδιάς τους.
Θα τη βλέπουν να στέκεται όρθια, με δύναμη και αξιοπρέπεια, με αξίες απέναντι στις στιγμές της ζωής, αλλά και πάντοτε στραμμένη στα βάθη της ύπαρξης της, απ' όπου αντλούσε τη δύναμή της.
Και όσο ο χρόνος και αν περνά εκείνη θα μένει αξεθώριαστη, δεν θα ξεχνιέται. Και μέσα από την ψυχική κληρονομιά της, που θα γίνει το εφαλτήριο της... παρουσίας της και μετά το θάνατό της, θα κάνει αυτό, που σε όλη της τη ζωή έκανε: Να βάζει ένα λιθαράκι αγάπης στην κοινωνία.
Αυτό είναι, το οποίο κάνει τόσο σκληρή την ώρα, που έφυγε από κοντά μας. Αυτό, όμως, είναι, και που θα την κρατάει κοντά μας.