Του π. Ηλία Μάκου
Πηγή: ekklisiaonline.gr
Εφημέριος της Ιτέας και στη συνέχεια (από το 2012) και των Πηγών Άρτας, όπου εργάστηκε με ποιμαντικό ζήλο και τα αποτελέσματα ήταν πολλά και ουσιαστικά, έκανε προς τους αρμόδιους πολλές παρεμβάσεις για την αναστήλωσή της Μονής Σέλτσου, αλλά και για το δρόμο προς αυτή, που ήταν σε άθλια κατάσταση.
Χτυπούσε ακούραστα πόρτες για υλοποίηση έργων στη Μονή Σέλτσου και ήταν τόσο αγνός και τόσο πειστικός, που πάντα έβρισκε ανταπόκριση.
Έβλεπε κανείς στη στάση ζωής του ότι αναγνώριζε πως ο Θεός τον καθοδηγούσε και σε αυτόν όφειλε τα πάντα.
Μπροστά στις δυσκολίες δεν υποχωρούσε και μέσα του όλο και περισσότερο πλεόναζε η αγάπη.
Η διαρκής ενθύμηση του ιερατικού καθήκοντός του, τού έδινε μεγαλύτερο θάρρος και ανδρεία και ευστροφία ψυχής.
Χωρίς φτιασίδια και χρυσοκλωστές στην ψυχή του, ταπεινός, συμπεριφερόταν πάντα με εγκάρδια οικειότητα.
Και με βαθιά εμπιστοσύνη στην αμοιβαία ανυπόκριτη, αδιάκριτη αγάπη του, έκανε τον Θεό τον κοντινό του.
Στον ισοβαρή συγκερασμό της θεωρίας και της πράξης, βρήκε, αυτός ο απλός λειτουργός του Υψίστου, τη χρυσή τομή του μέτρου. Και ισορροπούσε στη φανέρωση του Θεού μέσα από την εμπειρία.
Η επιμελημένη εξάσκηση και εφαρμογή του θείου θελήματος, συνδυασμένη με την καθαρότητα καρδιάς, παρήγαγε την εσωτερική του αρμονία.
Και αυτή η αρμονία ήταν το απαύγασμα του πλούσιου ψυχικού του κόσμου. Η εύρυθμη ανάσα της ζωής του.
