Αντίο καλέ μου φίλε...

Ο ήχος της απώλειας του καλού φίλου, συνταξιούχου δικαστικού  επιμελητή Αλέκου Νικολάου, συρτός και αργοπλάνος ξυπνάει λύπη, πίκρα, αλλά συνάμα  φέρνει στη μνήμη τις καλές στιγμές μαζί του, όπως την επικοινωνία-ανταλλαγή απόψεων, τα δώρα του, τη συγκροτημένη σκέψη του, τον καλλιεπή και ευθύβολο λόγο του, τα συναπαντήματά μας, την παρέα μας, τις ευαισθησίες του, τη γειτονία μας, όχι μόνο τη γεωγραφική, αλλά και την ψυχική και τόσα άλλα.  

Έσβησε στον άνεμο, αλλά άφησε το αχνάρι της έντιμης και σεμνής και αξιοπρεπούς ζωής του, που εισχωρεί μέσα μας και από καημός γίνεται ρυθμός θύμησης, καρδιοχτύπι αποθυμιάς. 

Μπορεί πλέον να μην είναι σωματικά παρών, αλλά η ανθρωπιά  του είναι το ακρογιάλι, που ο ίδιος έφτιαξε και στο οποίο ζει αλησμόνητος, σαν πουλί με ανοιχτά και όχι σπασμένα φτερά.

Γι' αυτό οι νοσταλγίες μας δεν κλαίνε και ο αντίλαλός του, που τόσο κοντά τον νιώθουμε, δεν σβήνει... 

π. Ηλίας Μάκος