Τότε, που, όχι μόνο κινητά τηλέφωνα δεν υπήρχαν, αλλά ούτε στα σπίτια υπήρχαν τηλέφωνα, μόνο ένα κοινοτικό με μετρητή.
" Άλλες φορές μας έπαιρναν από Αθήνα. Και τότε αναλάμβανε η Γιάνναινα να μας ειδοποιήσει. Για τους κοντινούς με φωνή από το μπαλκόνι:
- Ωο δάσκαλε! Τηλέφωνο από Αθήνα!!!
Και έτρεχε όποιος άκουγε το όνομά του. Να περιμένει να ξανακαλέσουν. Και να μιλήσει. Εις επήκοον όλων. Και με όλα τα παράσιτα στη μέση και τη γραμμή ενίοτε να κόβεται. Και ξανά ο συμπαθής τηλεφωνητής να προσπαθεί να συνδέσει το Βλαχώρι με το κεφαλοχώρι, τη Μενίνα και σήμερα Νεράιδα.
Κι όχι όπως σήμερα που ο καθένας μας έχει τηλέφωνο δικό του στο σπίτι, από δυο κινητά στην κολότσιεπη και skype να βλέπεις και τη φάτσα του άλλου. Άσε πια το zoom για ομαδικές βιντεοσυνομιλίες. Να μπαίνουν οι Βλαχωρίτες όπως προχτές την Πρωτοχρονιά και τα Χριστούγεννα και να ανταλλάσσουν ευχές από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα και του πλανήτη.
Πού να νιώσουν οι σημερινοί το τι τράβαγαν τότε ο κόσμος για να ακούσουν τσιότσιο τη φωνή του παιδιού, της μάνας, του αδερφού. Να λέει "καλά είμαστε, μην ανησυχείς" και ας μην ήταν καθόλου καλά. Γιατί το μόνο νόημα ήταν η δύναμη που έπαιρνες από τη φωνή του δικού σου ανθρώπου, κάτι σαν μετάληψη που φώτιζε τα μέσα σου και γέμιζες κουράγιο να παλέψεις".