Του π. Ηλία Μάκου
Η ζωή του Αγίου Καλλινίκου, που η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του στις 29 Ιουλίου, επειδή ήταν αμετάβλητος στην πίστη του και ομολογούσε άφοβα τον Χριστό και κήρυττε τις αλήθειες του Ευαγγελίου στους ειδωλολάτρες, για να σωθούν, συνοδευόταν από μεγάλες θλίψεις και δοκιμασίες.
Και, όμως, ο ίδιος ήταν σίγουρος πως, μέσα από τα απάνθρωπα βασανιστήρια σε βάρος του, ζούσε ένα μεγάλο θαύμα της πρόνοιας του Θεού.
Γι’ αυτό τα λόγια του ήταν η φωνή της καρδιάς του: “Όλα αυτά και άλλα περισσότερα και σκληρότερα βασανιστήρια ποθώ για την αγάπη του Χριστού».
Όταν βρέθηκε στην Αίγυπτο, φανατικοί οπαδοί των ειδώλων θέλησαν να τον εξοντώσουν, ενοχλημένοι, που μιλούσε για το αιώνιο φως της ζωής.
Αγνοούσαν, βέβαια, ότι ο άγιος Καλλίνικος, γνώριζε γιατί ζούσε, πώς ζούσε και ότι ήταν αποφασισμένος να λουσθεί στο αίμα του Λυτρωτή Χριστού.
Τον οδήγησαν στον ηγεμόνα, ο οποίος διέταξε και του έβαλαν παπούτσια με καρφιά και τον ανάγκασαν να τρέξει μια μεγάλη απόσταση.
Δεν αρκέστηκαν σ’ αυτό οι διώκτες του. Αφού του κατέσχισαν τις τις σάρκες και ήταν λιποθυμημένος, τον έδεσαν πίσω από ένα άγριο άλογο, που τον έσυρε για πολλά χιλιόμετρα.
Αλλά και πάλι δεν ικανοποιήθηκαν και πριν ξεψυχήσει, τον έκαψαν ζωντανό, ενώ ο ίδιος με όση δύναμη του είχε απομείνει παρακαλούσε και για άλλα βασανιστήρια.
Επέμβαινε ο Θεός και του έδινε, μέσα στην οδύνη, υπομονή, ειρήνη, ανάπαυση, χαρά.
Πώς αλλιώς θα άντεχε τα βάρβαρα μαρτύρια, που υπέστη;
Δεν είχε κανένα δισταγμό, κανένα ίχνος αμφιβολίας και απαισιοδοξίας. Ένιωθε με ενθουσιασμό το Θεό κοντά του.
Ας φαινόταν ότι ήταν μόνος του και η κυριαρχία των εχθρών του καθολική. Ας ήθελαν να τον θανατώσουν…
Με τη χάρη του Θεού ο άγιος Καλλίνικος μέσα στη σκοτεινή εποχή της ειδωλολατρίας, έγινε δίκαια καύχημα των πιστών και έτσι θα παραμένει πάντοτε.
Βασική σκέψη του ήταν ότι ο Θεός κάνει τα πάντα για μας. Ακόμα και αυτά τα βάσανα και οι δυσκολίες της ζωής, ευεργεσίες αφανείς ή αφανερές είναι. Όλα για τη σωτηρία μας. Όλα για τη θέωσή μας.
Και τι ζητά από μας;Μόνο τη θέλησή μας. Να λέμε ένα “ναι”. Λέμε αυτό το “ναι”; Τον ακολουθούμε; Ας κάνουμε με προθυμία ο καθένας μας αυτό, που μπορούμε.
Ο άγιος Καλλίνικος με όσα εξοντωτικά έπαθε μας διδάσκει ότι τίποτε δεν μπορεί να μας χωρίσει από την αγάπη του Κυρίου.
Όταν αποδεχθούμε την αγάπη του Χριστού και αγαπήσουμε και εμείς το Χριστό και ενωθούμε μαζί του, τίποτα δεν μπορεί να σταθεί ικανό και να διαλύσει τη μυστική και ακατάλυτη αυτή ενότητα.
Όσο θα ζούμε τη ζωή του Χριστού μέσα μας, τόσο θα γευόμαστε τη γλύκα Του στην πράξη.
Τὀσο θα συναισθανόμαστε ότι με Εκείνον στο πλευρό μας, μπορούμε να αναπτυχθούμε και να ολοκληρωθούμε. και να φιλοτημηθούμε να μην αφήσουμε την καρδιά μας να δεθεί με την αμαρτία.
Συναισθανόμαστε σαφώς το μεγαλείου της θυσίας του αγίου Καλλινίκου. Εμείς, όμως, τι κάνουμε; Αγαπούμε τον Θεό;
Και αν ναι, μήπως τον αγαπούμε μόνο θεωρητικά και συναισθηματικά; Έχει αποδείξεις η δική μας αγάπη; Αγαπούμε το Θεό; Να το αποδείξουμε.