Του π. Ηλία Μάκου
Πηγή: ekklisiaonline.gr
Ήταν Φεβρουάριος του 1967 όταν στην Αλβανία άρχισε επίσημα ο διωγμός κατά των θρησκειών.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία πολεμήθηκε λυσσαλέα.
Όμως, τι και αν οι ναοί έκλεισαν ή κατεδαφίστηκαν ή άλλαξε η χρήση τους, τι και αν ο κλήρος αποσχηματίστηκε, τι αν και πιστοί φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν και θανατώθηκαν.
Η Ορθοδοξία, όχι, μόνο άντεξε, αλλά και επανήλθε θριαμβευτικά με εμπνευσμένο πρωτεργάτη τον Αρχιεπίσκοπο Αλβανίας Αναστάσιο.
Ο καθεδρικός, τότε, ναός του Ευαγγελισμού των Τιράνων, μετατράπηκε σε αθλητικό γυμναστήριο.
Όργανα τοποθετήθηκαν στο εσωτερικό του και αθλητές και αθλήτριες έκαναν προπόνηση.
Η βεβήλωση, διήρκεσε 23 χρόνια. Ο ναός ξαναλειτούργησε, μετά από δύο και πλέον δεκαετίες σιωπής.
Και πλέον μαρτυρά ότι τις ψυχές δεν μπόρεσε να τις μαραζώσει και να τις ερειπώσει ο αθεϊσμός. Τις καρδιές δεν μπόρεσε να τις πετρώσει. Τις συνειδήσεις δεν μπόρεσε να τις σκοτεινιάσει.
Και αυτό γιατί ο Θεός είναι πάντα στη ζωή μας.
Μπορεί να μην βλέπουμε, αλλά κυβερνάει τον κόσμο. Μπορεί να μην τον υποψιαζόμαστε, αλλά κρατάει την ισορροπία στην ιστορία των ανθρώπων και των λαών.
Επεμβαίνει στις δύσκολες ώρες και συγκρατεί την ανθρωπότητα από τον αφανισμό. Αλλάζει την πορεία των γεγονότων, όταν αυτά στη σύγκρουσή τους προμηνύουν την καταστροφή.
Ενώ ο Χριστός λάμπει, τα «ιερά» και τα «εικονίσματα» της αθεΐας είναι βουβά, ανέκφραστα και ταπεινωμένα, χωρίς πνοή…