Ο Σουλιώτης δημοσιογράφος της "Καθημερινής" Σταύρος Τζίμας έγραψε ένα ενδιαφέρον άρθρο με τίτλο "η αλήθεια για την Παραμυθιά" για τον κορωνοϊό στην κωμόπολη.
Υπάρχει σαφήνεια, ζωντάνια και αμεσότητα στις σκέψεις, όπως συμβαίνει με όλα τα άρθρα του Σταύρου Τζίμα.
Το "ξέσπασμα" του ιού το αποδίδει στη χαλαρότητα, καταδικάζει όσους κατηγορούν αυτούς, που ασθένησαν και συνιστά το πάθημα του κορωνοϊού να γίνει μάθημα.
***
Ειδικότερα γράφει στην kathimerini.gr:
"Έως την περασμένη εβδομάδα η Παραμυθιά Θεσπρωτίας ήταν παρθένα από κορωνοΐο.
Δεν είχε καταγραφεί κανένα κρούσμα και οι άνθρωποι παρακολουθούσαν την κλιμάκωση της επιδημίας στην υπόλοιπη Ελλάδα και στον κόσμο, ως κάτι που δεν τους αφορούσε. Πίστευαν, στην πλειονότητά τους, ότι ο ιός δεν θα φτάσει στο σπίτι τους και, το χειρότερο, ότι είναι ανύπαρκτος και απλώς «σερβίρεται» από τα ΜΜΕ για να πλουτίσουν κάποιοι ισχυροί από το εμβόλιο.
Έτυχε να βρεθώ (εντοπιότητα) παραμονές της «καταιγίδας» σε γειτονικό με την Παραμυθιά χωριό (ορμητήριο του Σώρρα...) και όταν απέφυγα να δώσω το χέρι για την προστασία και των δύο σε παλιό φίλο, μου επιτέθηκε φραστικά λέγοντας «εσείς οι δημοσιογράφοι με τα ψέματά σας έχετε τρομοκρατήσει τον κόσμο». Ζούσε μια μακάρια καθημερινότητα η Παραμυθιά και αν η επιδημία δεν της είχε χτυπήσει την πόρτα, οι άνθρωποι πιθανότατα θα εξακολουθούσαν να πιστεύουν ότι ο κορωνοϊός στην πραγματικότητα δεν υπήρξε ποτέ.
Τώρα στην πόλη δεν κυκλοφορεί ψυχή. Τρομοκρατημένοι οι κάτοικοι κλείστηκαν στα σπίτια και ο ένας στραβοκοιτάζει τον άλλο, μπας και κουβαλάει «τον διάβολο» μέσα του και του τον μεταδώσει. Μέχρι να σκάσει η «βόμβα», ελάχιστοι ήταν εκείνοι που πειθαρχούσαν στα μέτρα που συνιστούσαν οι επιστήμονες και η πολιτεία και όσοι τα εφάρμοζαν αντιμετωπίζονταν περίπου ως γραφικοί. «Με έβλεπαν ως εξωγήινο στο σούπερ μάρκετ, με τη μάσκα και τα γάντια, γελούσαν με το “χάλι” μου», μου έλεγε γνωστός στην περιοχή γιατρός, συνταξιούχος σήμερα, προσθέτοντας πως «τώρα όταν συναντήσω κάποιον από αυτούς τον ρωτάω αν κατάλαβε γιατί φορούσα μάσκα». Το σοκ ήταν μεγάλο, η προσγείωση στην πραγματικότητα ανώμαλη και ο κίνδυνος στιγματισμού όσων εν αγνοία τους έφεραν εκεί τον «ανύπαρκτο» ιό μπορεί να εξελιχθεί σε απειλή, χειρότερη και από αυτήν της COVID-19.
Όλοι ψάχνουν (στο μυαλό τους) το πώς μπήκε στην πόλη ο ιός, οικτίροντας τα ατυχή θύματα, αντί να αναρωτηθούν γιατί δεν ύψωσαν ως κοινωνία και ατομικά τα δικά τους προστατευτικά τείχη. Κατάπιαν ανόητες θεωρίες συνωμοσίας, αρνήθηκαν να ακούσουν τη «βουή των επερχόμενων γεγονότων», σνόμπαραν, στην καλύτερη περίπτωση, τις συστάσεις των επιστημόνων, αγνόησαν τα μέτρα της πολιτείας. Και τώρα ήρθε ο λογαριασμός. Στη μέχρι πρότινος αμόλυντη πόλη «όλα κραυγάζουν σιωπηλά» για το πάθημα. Το οποίο, φυσικά, θα πρέπει να γίνει σε όλους μας μάθημα.