Το ζήτημα των εκτρώσεων δεν είναι τυπικό, είναι ηθικό!
Γράφει ο π. Ηλίας Μάκος για τη Romfea.gr
Πολύ θόρυβος έχει ξεσπάσει τις τελευταίες ημέρες σχετικά με τις αφίσες κατά των εκτρώσεων στο «Μετρό» της Αθήνας από το κίνημα «Αφήστε με να ζήσω», που τελικά κατέβηκαν.
Και διατυπώθηκαν πολλές απόψεις, σε μερικές περιπτώσεις φανατικά και υπερβολικά και αφοριστικά. Και σε άλλες περιπτώσεις, λιγότερες, ψύχραιμα, ουσιαστικά και υπεύθυνα.
Το ζητούμενο δεν είναι να ταχθεί κανείς με τους υποστηρικτές της μιας ή της άλλης άποψης.
Αλλά να υπερασπιστεί το δικαίωμα του εμβρύου, που δεν μπορεί να το κάνει μόνο του και το οποίο είναι ζωντανός οργανισμός, στη ζωή.
Μάλιστα δόθηκε αφορμή να κατηγορηθεί και η Εκκλησία, γιατί έχει σαφέστατη και συγκεκριμένη θέση στο θέμα των εκτρώσεων, χωρίς να αφήνει παρερμηνείες.
Τις καταδικάζει και μάλιστα έχει θεσπίσει και «Ημέρα Αφιερωμένη στην Προστασία του Αγέννητου Παιδιού». Αλλά το ζήτημα των εκτρώσεων δεν αφορά μόνο στην Εκκλησία, αφορά σε ολόκληρη την κοινωνία.
Η ποιότητα μιας κοινωνίας δεν κρίνεται από το πόσο δυνατή ή μεγάλη ή ισχυρή ή πλούσια ή προοδευμένη ή αναπτυγμένη είναι.
Αλλά από το πόσο ικανή είναι να ξέρει να αγαπά και να σέβεται τις ίδιες τις αξίες της.
Το ζήτημα των εκτρώσεων δεν έχει να κάνει μόνο με τους πιστούς, έχει να κάνει με όλους τους ανθρώπους. Δεν είναι τυπικό, που ρυθμίζεται με διατάγματα...
Είναι πρωτίστως ηθικό και εξαρτάται από τη συνείδηση. Σ' αυτή την προσέγγιση δεν μπαίνει θέμα απαγόρευσης, αλλά συνειδητής και ανθρώπινης στάσης.
Μας έλεγε μια νεαρή γυναίκα: «Το σώμα μου και τη ζωή μου μπορώ να επιλέγω να τα κάνω ό,τι θέλω». Δεν το αρνείται κανείς αυτό.
Το βάρος της προσωπικής ευθύνης πέφτει πάνω στο ίδιο το άτομο. Αλλά στην περίπτωση των εκτρώσεων έχουμε να κάνουμε και με το σώμα και τη ζωή μιας άλλης ύπαρξης, του εμβρύου, που στερείται της επιλογής, αφού δεν αποφασίζει το ίδιο αν θέλει να ζήσει ή να μη ζήσει...
Κανονίζουν άλλοι για λογαριασμό του, παραβιάζοντας και στερώντας τη δική του ελευθερία.
Το έμβρυο είναι πλάσμα με πολύτιμη αξία. Δεν είναι δημιούργημα χημικών ενώσεων. Δεν είναι ανερμάτιστο φτερό στον άνεμο. Έχει καρδιά, έχει ψυχή, έχει εσωτερική αξία.
Και πρέπει να καταλάβουμε ότι όταν δεν αγαπούμε, σκιάζουμε το πρόσωπό μας και τον εσωτερικό μας κόσμο. Και αυτές οι σκιές, επειδή δεν σβήνουν εύκολα, είναι ενδεχόμενο να μας στιγματίσουν.
Οι άνθρωποι, δυστυχώς, απλοποιούμε πολύ τα πράγματα και φτάνουμε μέχρι και στη μεθόδευση των συναισθημάτων μας. Αφήνουμε τον οδοστρωτήρα της ζωής να μαραίνει τα άνθη της ψυχής μας.
Και μετά όλα τα ανεπίτρεπτα επιτρέπονται και όλα τα αδικαιολόγητα δικαιολογούνται!!!
Πηγή: romfea.gr