Έφυγε από τη ζωή ο Θεσπρωτός φιλόλογος Στέφανος Φώτσης, επί πολλά χρόνια Σχολάρχης στα Ιεροσόλυμα. Ένας, πραγματικά, καλοσυνάτος άνθρωπος ο Στέφανος Φώτσης. Απερίγραπτη η καλοσύνη του. Σ' αυτή στηρίχτηκε στα δύσκολα χρόνια της δεκαετίας του 50, όταν φτωχός, αποφάσισε να αλλάξει τη μοίρα του σπουδάζοντας. Στη Φοιτητική Εστία Τοσίτσα βρήκε στέγη και φαγητό. Ένα μεγάλλο κομμάτι της σταδιοδρομίας του στην εκπαίδευση, το πέρασε ως καθηγητής και Σχολάρχης στην Πατριαρχική Σχολή Ιεροσολύμων. Μάλιστα για την προσφορά του βραβεύτηκε από τον αείμνηστο Πατριάρχη Διόδωρο. Νεκρός πια ο πολύ αγαπητός Στέφανος. Φαίνεται να μη μιλάει. Και, όμως, μιλάει. Με τις πολλές αρετές του. Δεν ήταν μια κάμψη η ζωή του, αλλά μια λάμψη. Ήταν πολύτιμο πετράδι η καρδιά του, που αγαπούσε το Χριστό και τους ανθρώπους. Πάντα μετρημένος στα λόγια του κι ευγενικός, κακός λόγος δεν έβγαινε από τα χείλη του. Το σώμα του ήταν ταλαιπωρημένο, διάτρητο από τον πόνο. Μέσα σ' αυτό το ασθενικό σώμα, κρυβόταν μια χαριτωμένη ψυχή.