Οι Ορθόδοξοι σε φτωχά χωριά της Αλβανίας τηρούν τα ταφικά έθιμα παρά τις στερήσεις (Από τη romfea.gr)
Οι Ορθόδοξοι σε φτωχά χωριά της Αλβανίας τηρούν τα ταφικά έθιμα παρά τις στερήσεις (ΦΩΤΟ)
Γράφει ο π. Ηλίας Μάκος για τη Romfea.gr
Μπορεί να υπάρχει φτώχεια, σκληρή φτώχεια, σε χωριά της Αλβανίας.
Μπορεί οι υποδομές (δρόμοι κ.λπ.) να είναι ελλιπείς σ' αυτά, ωστόσο η πίστη των Ορθόδοξων είναι ζωντανή και, μεταξύ των άλλων, τηρούν, κατά την παράδοση, τα ταφικά έθιμα.
Τι και αν χρειάζεται να μεταφέρουν το φέρετρο στα χέρια έως το νεκροταφείο, που βρίσκεται σε δασώδη περιοχή, όπως, για παράδειγμα στο Στεμπλέβε.
Το κάνουν με μεγάλη προθυμία και ακούραστα, σε ένδειξη σεβασμού προς το νεκρό. Τι και αν δεν υπάρχει δυνατότητα για πολυτελή μνήματα. Αρκούν το χώμα, οι πέτρες και ένας ξύλινος σταυρός.
Τι και αν δεν έχουν χρήματα για το νεκρώσιμο τραπέζι.
Προσφέρουν με αγνότητα αυτά, που έχουν, στα μικρά σπιτικά τους. Στο νεκροαταφείο όλοι, μικροί μεγάλοι, παρόντες με κεριά στα χέρια.
Οι εξωτερικές συνθήκες δεν τους ενδιαφέρουν.
Οι απλοϊκοί αυτοί άνθρωποι, ας φαίνονται απαθείς μέσα στο τέλμα της καθημερινής χαμοζωής.
Έχουν συναίσθηση ότι η ψυχή του νεκρού παραδίνεται στα χέρια του Θεού και θέλουν, ποθούν, λαχταρούν, να κάνουν έκδηλη την παρουσία τους την ιερή αυτή στιγμή.
Και δείχνουν λιτά, αλλά με ουσία, την αγάπη τους. Νιώθουν βαθιά μέσα τους ότι η αγάπη είναι αδελφή της πίστης και της ελπίδας.
Και συνοδεύουν το νεκρό με την πίστη και την ελπίδα της ανάστασής του.
Χωρίς πολυτέλειες, λιτά, αλλά με μεγαλείο καρδιάς, που γρήγορα μεταβάλλει τον πόνο τους, σε προσμονή. Αυτή της δικαίωσης του νεκρού.
Σηκώνουν τα μάτια προς τον ουρανό και αντιλαμβάνονται ότι μπροστά στα μεγάλα, τα αιώνια προβλήματα, που απασχολούν τον άνθρωπο, όπως ο θάνατος, ούτε η λογική, ούτε η φιλοσοφία, που περιπλανιούνται μέσα σε πολυδαίδαλα στενά, δίνουν απαντήσεις.
Μονάχα ο Θεός διαλύει την ομίχλη και τη νεφέλη.
Το καθήκον τους το αισθάνονται επιτακτικό. Να μην εγκαταλέιψουν της Ορθοδοξίας τα προστάγματα.
Όποιες και αν είναι οι συνθήκες. Γιατί έχουν μάθει από της ζωής τα χτυπήματα, πως τίποτε δεν είναι σταθερό.
Με θολερό ποτάμι μοιάζουμε στη ροή και πάντοτε διαβαίνουμε στην αντίπερα όχθη. Όλα αλλάζουν, όλα περνούν, όλα χάνονται.
Εμείς φεύγουμε και όχι ο χρόνος.
Ωστόσο, Πέρα από τον ανθρώπινο βίο, υπάρχει ο Άχρονος Θεός, η Άχρονη Αιωνιότητα, η αθάνατη ζωή.
Πηγή: romfea.gr
Γράφει ο π. Ηλίας Μάκος για τη Romfea.gr
Μπορεί να υπάρχει φτώχεια, σκληρή φτώχεια, σε χωριά της Αλβανίας.
Μπορεί οι υποδομές (δρόμοι κ.λπ.) να είναι ελλιπείς σ' αυτά, ωστόσο η πίστη των Ορθόδοξων είναι ζωντανή και, μεταξύ των άλλων, τηρούν, κατά την παράδοση, τα ταφικά έθιμα.
Τι και αν χρειάζεται να μεταφέρουν το φέρετρο στα χέρια έως το νεκροταφείο, που βρίσκεται σε δασώδη περιοχή, όπως, για παράδειγμα στο Στεμπλέβε.
Το κάνουν με μεγάλη προθυμία και ακούραστα, σε ένδειξη σεβασμού προς το νεκρό. Τι και αν δεν υπάρχει δυνατότητα για πολυτελή μνήματα. Αρκούν το χώμα, οι πέτρες και ένας ξύλινος σταυρός.
Τι και αν δεν έχουν χρήματα για το νεκρώσιμο τραπέζι.
Προσφέρουν με αγνότητα αυτά, που έχουν, στα μικρά σπιτικά τους. Στο νεκροαταφείο όλοι, μικροί μεγάλοι, παρόντες με κεριά στα χέρια.
Οι εξωτερικές συνθήκες δεν τους ενδιαφέρουν.
Οι απλοϊκοί αυτοί άνθρωποι, ας φαίνονται απαθείς μέσα στο τέλμα της καθημερινής χαμοζωής.
Έχουν συναίσθηση ότι η ψυχή του νεκρού παραδίνεται στα χέρια του Θεού και θέλουν, ποθούν, λαχταρούν, να κάνουν έκδηλη την παρουσία τους την ιερή αυτή στιγμή.
Και δείχνουν λιτά, αλλά με ουσία, την αγάπη τους. Νιώθουν βαθιά μέσα τους ότι η αγάπη είναι αδελφή της πίστης και της ελπίδας.
Και συνοδεύουν το νεκρό με την πίστη και την ελπίδα της ανάστασής του.
Χωρίς πολυτέλειες, λιτά, αλλά με μεγαλείο καρδιάς, που γρήγορα μεταβάλλει τον πόνο τους, σε προσμονή. Αυτή της δικαίωσης του νεκρού.
Σηκώνουν τα μάτια προς τον ουρανό και αντιλαμβάνονται ότι μπροστά στα μεγάλα, τα αιώνια προβλήματα, που απασχολούν τον άνθρωπο, όπως ο θάνατος, ούτε η λογική, ούτε η φιλοσοφία, που περιπλανιούνται μέσα σε πολυδαίδαλα στενά, δίνουν απαντήσεις.
Μονάχα ο Θεός διαλύει την ομίχλη και τη νεφέλη.
Το καθήκον τους το αισθάνονται επιτακτικό. Να μην εγκαταλέιψουν της Ορθοδοξίας τα προστάγματα.
Όποιες και αν είναι οι συνθήκες. Γιατί έχουν μάθει από της ζωής τα χτυπήματα, πως τίποτε δεν είναι σταθερό.
Με θολερό ποτάμι μοιάζουμε στη ροή και πάντοτε διαβαίνουμε στην αντίπερα όχθη. Όλα αλλάζουν, όλα περνούν, όλα χάνονται.
Εμείς φεύγουμε και όχι ο χρόνος.
Ωστόσο, Πέρα από τον ανθρώπινο βίο, υπάρχει ο Άχρονος Θεός, η Άχρονη Αιωνιότητα, η αθάνατη ζωή.
Πηγή: romfea.gr