Σύμφωνα με τη σύγχρονη ιστορική έρευνα χαρακτηρίζεται ως μεθόδευση σκοπιμοτήτων ο ισχυρισμός ότι η προδοσία του Σουλίου και των Σουλιωτών προήλθε από τον Πήλιο Γούση. Με ασφαλή εκτίμηση των γεγονότων, μακριά από την ένταση της εποχής, αλλά και τα συμφέροντα, όχι μόνο προδότης δεν υπήρξε, αλλά αντίθετα αθώος αγωνιστής, που με πολύ ελαφρότητα παραδόθηκε στην κοινή περιφρόνηση, λόγω επιδιώξεων.
Η κατάταξή του στη χωρία των προδοτών της πατρίδας από τον Χριστόφορο Περραιβό, του οποίου οι απόψεις, παρά τις εμφανείς αντιφάσεις τους, επικράτησαν για πάρα πολλά χρόνια σε μεγάλο μέρος της επιστημονικής κοινότητας, στα σχολικά βιβλία, και φυσικά, στο μεγαλύτερο μέρος της κοινής γνώμης, πλέον διαψεύδεται.
Ο Πήλιο Γούσης ήταν παρόν στους ποικίλους αγώνες πάνω στα Σουλιώτικα βουνά, στον εκπατρισμό των Σουλιωτών, στις μάχες του Ζαλόγγου και του Σέλτσου και στην πολιορκία και την έξοδο του Μεσολογγίου, όπου έφυγε από τη ζωή μαχόμενος στις επάλξεις του έθνους.
Ο ιστορικός συγγραφέας Κουγιτέας δίνει μια νέα άποψη, υποστηρίζοντας ότι το σπίτι στο οποίο οχυρώθηκαν οι 200 Αλβανοί "…κατά κακήν σύμπτωσιν ανήκεν εις τον Πήλιον Γούσην, όστις κατά την ημέραν εκείνην εμάχετο απεγνωσμένως εις Κιάφαν. Το περιστατικόν τούτο και μόνο ήρκεσεν εις ιστορικόν των αγώνων του Σουλίου, εξυπηρετούντα μάλλον προσωπικόν πάθος ή την αλήθειαν, να προσάψει εις τον Σουλιώτην τούτον αρχηγόν το στίγμα της προδοσίας". Τρεις περίπου μήνες πριν από την υποτιθέμενη προδοσία του Γούση, δηλαδή στις 24 Απρίλη 1803, οι Σουλιώτες αρχηγοί απεύθυναν επιστολή στον υψηλότατο πρίγκηπα των Κορφών Θεοτόκη, στην οποία έγραφαν ότι ο άσπονδος εχθρός του γένους ζητάει να τους χαλάσει την πατρίδα τους, και κατέληγαν: "Και εμίς αποφασίσαμαιν να απαιθάνουμεν όλλοι μικρί και μοιγάλοι και όχοι να παραδοθούμαιν εις τα χαίρια του".
Η επιστολή αυτή, απαρατήρητη παλαιότερα, παρατηρητέα τα νεότερα χρόνια, από την επίσημη βιβλιογραφία, υπογράφεται και από τον προδότη "Πήλιο Γούση", με το πραγματικό του όνομα, Πήλιος Πούσμπος. Στη συνέλευση της Κέρκυρας, ο Πήλιο Γούσης εναντιώθηκε στην πολιτική του Περραιβού, κρατώντας περήφανη στάση και αυτή ακριβώς τη στάση του την πλήρωσε ακριβά, με μια χαλκευμένη, όπως αποδείχθηκε, προδοσία. Μια προδοσία η οποία δεν έγινε ποτέ.