Αναγνώστης μας έστειλε το παρακάτω κείμενο: "Για να μην παρεξηγηθούμε το ξεκαθαρίζουμε: Εάν η προωθούμενη λύση διασφάλιζε τη μισθοδοσία του κλήρου στο μακρινό μέλλον, των ιερέων που στάθηκαν στο πλευρό του δοκιμαζομένου λαού στα χρόνια των μνημονίων, θα λέγαμε και εμείς «ναι». Δεν είμαστε δογματικοί στο θέμα της μισθοδοσίας. Αλλά με σύμβαση; Με σύμφωνο; Με κοινό ανακοινωθέν; «Στον αέρα»; Ως γνωστόν οι συμβάσεις λήγουν. Ως γνωστόν οι συμβάσεις αναθεωρούνται. Ως γνωστόν οι συμβάσεις αθετούνται. Τα ανακοινωθέντα «σκίζονται». Το κράτος αθέτησε την περίφημη σύμβαση του 1952. Το κράτος δεν έδωσε στην Εκκλησία τις αποζημιώσεις που της είχε τάξει τότε. Τι μας λέγει ότι μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου δεν θα το πράξει και τώρα; Τι μας διασφαλίζει ότι δεν θα μειώσει αύριο αυτή την επιχορήγηση ύψους 200 εκατομμυρίων ευρώ; Τι μας διασφαλίζει ότι το κράτος δεν θα καταργήσει αυτή την σύμβαση εις τρόπον ώστε οι ιερείς να πληρώνονται στο μέλλον από το υστέρημα των πιστών; Σας θυμίζει τίποτε μήπως η λέξις «χριστιανόσημο», η πρόταση να μισθοδοτούνται οι ιερείς με κέρματα από τα παγκάρια της Εκκλησίας; Δίνουμε μεγάλη σημασία στο ζήτημα της μισθοδοσίας των ιερέων, όχι γιατί βλέπουμε το ζήτημα ως αμιγώς οικονομικό. Επιβίωσης. Δίνουμε σημασία γιατί το βλέπουμε κυρίως ως θέμα εθνικό. Ποιος θα αποφασίσει αύριο να εγκαταλείψει τα εγκόσμια και να χειροτονηθεί παπάς σε μια ακριτική περιοχή, αν δεν είναι βέβαιος πως διασφαλίζονται τα ελάχιστα;".