Ναι. Ένας απλός και αγράμματος παπάς, που έγραφε βιβλία και άλλοι αποδέχονταν και άλλοι δεν αποδέχονταν τις κρίσεις του, ο μακαριστός παπαΓιώργης Κολιούσης από τη Βερενίκη Ιωαννίνων, πριν από 21 ολόκληρα χρόνια, προς το τέλος του βίου του, είχε προβλέψει τη σημερινή κοινωνική και οικονομική και πολιτική κατάσταση στην πατρίδα μας. Έγραφε και έλεγε από το 1997, μεταξύ άλλων: "Αν είσαι Έλληνας, αν αγαπάς την Ελλάδα, αν αγαπάς το χωριό σου, αν είσαι άνθρωπος με λογική, αν έχεις ολίγο συνείδηση, μπορεί να μη στεναχωρηθείς, να μη συγκινηθείς, να μη κλάψεις, που θα πάμε ακόμη χειρότερα; Σε 5.000 ελληνικά χωριά δε θα χτυπά καμπάνα, ούτε παιδάκι θα ακούς να φωνάζει μάνα. Και επί Τουρκοκρατίας τα χωριά δε χάλασαν, δε διαλύθηκαν. Οι μεγάλοι που κυβερνάν, τα χωριά θα τα διαλύσουν και την Ελλάδα θα την ξεπουλήσουν. Οι Έλληνες να μην έχουν εμπιστοσύνη στους ξένους, δε θα μας σεβαστούν. Σε λίγα χρόνια δεν θα έχουμε στρατό για τα σύνορα". Υποστήριζε ακόμη: "Οι κερδοσκόποι με το οικονομικό, έκαναν κι αυτοί πάλι μεγάλο κακό. Καθώς και τα Σκόπια, η Αλβανία, και οι Τούρκοι, που μας έχουν μανία. Η κάθε κυβέρνηση πολύ να προσέξει. Είναι πολλά τα άσχημα και τα κακά. Τον κάθε παράνομο να τον βάζει στη θέση, σε άλλον κατήφορο να μην πέσει. Μόνο με μια καλή πειθαρχία, θα κρατήσει του κράτους τα ηνία"(Παπαγιώργη Κολιούση, Μικρή Εγκυκλοπαίδεια, Παράρτημα, σελ. 2-3). Και πρόσθετε: "Κάτι βλέπω, κάτι προβλέπω και δεν στηρίζομαι στα όνειρα και στα τάματα. Η ανθρωπότητα πηγαίνει για κλάματα. Αν αυτά μου τα λόγια δεν τα λάβει υπόψη κανείς, εγώ τώρα θα στεναχωρηθώ, αργότερα, όμως, θα δικαιωθώ. Κι όλοι θα το δούνε κι εμένα θα θυμηθούνε"(Παπαγιώργη Κολιούση, Μικρή Εγκυκλοπαίδεια, σελ. 277) (Παπαγιώργη Κολιούση, Μικρή Εγκυκλοπαίδεια, σελ. 275). Πέθανε σε βαθιά γεράματα στα μέσα της δεκαετίας του 2000, ήταν γεννημένος το 1917. Δεν καθόταν με... σταυρωμένα τα χέρια. Δεν συμβιβαζόταν. Την άποψή του για οποιοδήποτε θέμα, είχε το θάρρος και τη δημοσιοποιούσε. Τα λεγόμενά του και τα γραφόμενά του, άσχετα αν συμφωνούσε κανείς με τις ιδέες του, αποτελούσαν κατάθεση ψυχής ενός ταπεινού γέροντα ρασοφόρου, που αγωνιούσε και αγωνιζόταν. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι τα γραπτά του παπαΓιώργη υστερούν στη σύνταξη και στο λεξιλόγιο. Μα, αυτό για το οποίο νοιαζόταν ο καθαρόμυαλος αυτός κληρικός ήταν να στείλει μηνύματα και όχι να δικδικήσει φιλολογικές και λογοτεχνικές περγαμηνές.
